Anlaşılıyor ki, Türkçülerin Kıbrıs’a olan ilgileri salt Turancılığa
da dayanmıyordu. Türkiye’nin güvenliği de Kıbrıs’a bağlıydı. Yani burada yayılmacı bir anlayıştan söz etmek, en azından şimdilik, oldukça zordur. Ancak, Kıbrıs üzerinde “gözü olan” yalnız Türkçüler değildi.
Zaten Kıbrıs, hem coğrafî, hem tarihî, hem iktisadî, hem de nüfusunun bir kısmı açısından Türkiye’ye
bağlı bir yerdi. Atsız da bu noktaya temas ediyordu. Ona göre Kıbrıs, başka yazarların
da dediği gibi, tarihî olarak bir Türk ülkesiydi. Asırlarca Türk hâkimiyetinde kalmıştı.
Türklerin nüfus olarak azlıkta olması tarihî haklardan vazgeçileceği anlamına gelemezdi. Ayrıca Kıbrıs, güvenlik açısından da Anadolu’nun ayrılmaz bir parçasıydı.
Burada üs kuracak olan bir “düşman” için Türkiye’nin güney sahillerini kolayca istilâ
etmek imkânı vardı
Türkçülere göre Kıbrıs’ın elden çıkması bir “zaruret”ti. Türkiye, Türk tarihinin acı bir zamanında Kıbrıs’ı terk etmek zorunda kalmıştı. Bu yüzden tamamen devleti kabahatli görmek yanlıştı. Aynı şekilde, Kıbrıs’la ilgilenmeyi “Misak-ı Millî’nin dışına
taşmak”, “başkalarının topraklarına göz dikmek” olarak telakki etmek de yanlıştı. Çünkü Misak-ı Millî Türkiye’nin en zayıf olduğu bir zamanda ortaya çıkmıştı
KIBRIS
Akdeniz’in güvenliği için oldukça önemli bir konumda bulunan Kıbrıs, fethin ardından uzun yıllar Osmanlı hâkimiyetinde kalmış, 19. yüzyılın sonlarında geçici olarak İngiltere’ye bırakılmış, fakat İngiltere 1914’te adayı ilhak etmiştir. Adanın İngiliz hâkimiyetine girişinden sonra burada yaşayan Türklerin de sorunları başlamış oldu. 1950’lerde Kıbrıslı Rumlar, adayı tek başlarına yönetme ve sonucunda Yunanistan’a bağlamak için Birleşmiş Milletler nezdinde yaptıkları girişimler başarısız olunca yine aynı yıllarda amaçlarına silahla ulaşma yoluna gittiler. Ne İngiltere, ne
ABD, ne de birleşik bir Kıbrıs devletinin kurulması Kıbrıslı Türklere yönelik katliamları engelleyebildi. İşte bu Kıbrıs meselesi 1950’lerden itibaren, Kıbrıs’ta Türklere yönelik tedhiş faaliyetleri arttıkça Türkiye’nin gündeminde ve dış politikasında önemli bir sorun oldu. Toplumun her kesimi gibi Türkçülerin de Kıbrıs konusunda söyleyecekleri vardı.
Türkçülerin Kerkük meselesinde bu kadar hassas olmalarının birkaç sebebi olmalı.
Bir defa Kerkük coğrafî olarak Türkiye’ye oldukça yakındır. Türkiye’de meydana gelen
herhangi bir olay Kerkük’te, Kerkük’te ortaya çıkan bir durum ise Türkiye’de yankı
bulmaktadır. Bu coğrafî yakınlık Türkçülerin Kerkük'e bakışlarını da doğrudan
etkilemektedir. Bununla beraber Kerkük’ün bağlı bulunduğu devlet de Türkçülerin
değerlendirmelerinde belirleyicidir. Bunu en açık şekilde Atsız’ın yazdıklarında görmek
mümkündür. Atsız’ın dediği gibi, Kıbrıs ve Bulgaristan Türkleri ile ilgili meselelerde
iki büyük dünya gücünü karşısında bulma ihtimali olan Türkiye’nin Kerkük’e müdahale etmesi durumunda Irak dışında hiçbir güç kendisine müdahale edemeyecektir. Orta
Asya’da, Çin’de veya Sovyetler Birliği’nin güdümündeki Balkanlar’da yaşayan
Türklere yardım etmek için Türkiye’nin askerî ve siyasî gücünün çok üstündeki
devletlerle mücadele etmek gereklidir. Fakat Türkçüler için Irak, Türkiye’nin “dişine
göre bir düşman” olmalı. Bir diğer önemli sebep de Kerkük’te katliama uğrayan veya
zulmedilen insanlar sadece Türk oldukları için değil, aynı zamanda Türkçü oldukları
için de bu muameleye maruz kalıyorlardı. 1959’da meydana gelen olaylarda bilhassa
Kerküklü Türkçülerin kurşuna dizilmesi ve “kahrolsun Turancılar” sloganlarının
atılması da Türkçülerin Kerkük’le daha fazla alâkadar olmalarına sebep olmuş olabilir.
Zira bu durumda Türkçüler, Kerkük ile aralarında hem “ırkî”, hem de “fikrî” bir bağ
kurmuş oluyorlardı.
İslâmcılar da
Komünizme karşılardı veya Türkiye’deki birçok fikir Türkiye’nin kalkınmasına taraftar
olabilirdi. Başka bir açıdan bakıldığında da Anadoluculuk, Türkçülüğün her iki temel
prensibine de aykırıydı. Türkiye dışına çıkmayan bir milliyetçilik Turancılıkta; Türkiye
Türklerinin Anadolu milletlerinin karışmasından meydana gelen bir millet olduğu
anlayışı da ırkçılıkta yer bulamazdı