Ahmet Vefik paşa'nın Müntehabat-ı Durüb-i Emsal'ını açarsanız bu kavmi isimler hizasında bir takım münasebetsiz tavsifler (sıfatlar) görürsünüz. Şehrilerden sadır olan (çıkan) bu meseller sahiplerinin ruhiyatına en açık vesikalardır. Bunlardan yalnız Tüklere ait olanını naklediyorum:
"Türk atına binince bey oldum sanır."
"Türk olana şehir içi zindan olur."
"Türk pohpohu,Acem pehpehi sever."
"Türk işi ödünçtür."
"Türk danişment olur adam olmaz."
"Türk ne bilir bayramı laklak içer ayranı."
"Türk ve tosun çünkü doğdu anadan,öğüt aldı eşek ile danadan."
"Türk'ün aklı sonradan gelir."
"Türk direngi olmaz (beklemez)."
"Türk'e beylik vermişler,önce babasını öldürmüş."
Vaktiyle muhtelif kavimlere mensup memuriyetçilerin bir ikbal (mevki sahibi olma) Kabe'si olan Bizans'ta kozmopolit bir sınıf teşekkül etmişti (oluşmuştu).
Bu tayfa kendi kendine bir ünvan aramış, nihayet şehri (şehirli) tabirinde karar kılmıştı. Şehrinin Milliyeti yoktu.
Sururi'nin Refi Ahmedi'ye hitap ettiği "Men ü tü her düneşehriyem ki men Türk u tü Kürd" mısrasından anlaşılacağı vecihle şehri ne Türk, ne Kürt, ne Arap, ne Arnavut'tu: Bütün milliyetlere düşman bir heyet. Bu heyet Arap'ı beğenmez, Kürt'ü istihfaf eder (hafife alır), Laz'la eğlenir, Türk'ü tahkir ederdi (aşağılardı).
"...Türk gençleri pekala anlamışlardı ki bugün en mukaddes vazife Türklerin bütün siyasi fırkalar (partiler), bütün içtimai cereyanlar (toplumsal akımlar) fevkinde (üstünde) birleşmesidir."
Ötüken Yayıncılık
"Bir millet tehlikede kaldığı vakit onu fertler kurtarmaz. Bizzat millet kendi kendinin kurtarıcısı olur."
Ötüken Yayıncılık
