Sırf sana söyledim bi' tek sen duymadın
Gücenmedim kırılmadım büküldüm belki biraz
Büyük büyük sözler verdim küçücük güzel yerlerde
Tutamadım sen haklıydın gitmek gibi iyilik biraz
Cebimde sonradan görme bir yalnızlık.
Tam evin bahçesine girmiştik ki
"Biraz daha eve girmezsek donacağım şimdi." diye mırıldandım kendi kendime.
Hemen arkamdan gelen Uraz söylediğim şeyi duymuş olacak ki bana cevap verdi.
"İçeri girince şömineyi yakarız, ısınırsın hemen..."
Bir anlığına kendimi tutamadım. İçimden nadiren gelen o iğneleyici cevaplardan birini söyleyiverdim.
"Çok umurunda sanki."
"27 Ekim 1986,
Bugün bebeğimi kaybettim. Zavallı ben her şeyi ne farklı hayal etmiştim. Doğduğu zaman her şey değişecek, hayatımız güzelleşecekti. Oysa onu dünyaya bile getiremedim... Gözlerini hiç göremedim, ellerini hiç tutamadım... Her şeyin güzelleşmesine dair kalan son umudum da onunla birlikte gitti. Artık umut etmiyorum."
"İşte büyük zafer böyle ortak bir eserdir. Şereflerde ortaktır...Ama yenilseydik sorumluluk ortak olmayacak yalnız bana ait olcaktı."
Bu belâgat karşısında gözyaşımı tutamadım. Tarihin, zaferleri kendine mal eden, yenilgileri ise maiyetine yükleyen sahte kahramanlarını hatırladım.
Sayfa 28Kitabı okudu
Zaman aktı bir su gibi
Saramadım seni yıllar,
Tutamadım seni yıllar
Gönlümü avutamadım,
Seni söküp atamadım,
Ben bahtımı tutamadım,
Yâr, seni unutamadım.
Sayfa 48 - YKYKitabı okudu
"Yol aktı, zaman aktı, benim gönlüm ona aktı; tutamadım."
Sayfa 498 - Pukka Yayınları, BaharKitabı okudu
