Bu geceyi de uykusuz götürürdüm.
Zaten bu hayatta, her zaman bir şeyler eksikti. Ya da bana öyle gelirdi.
Ayrıca bu devirde herkes en azından iki tane idi. Daha kalabalık olanları da görmüştüm.
Ben gündüzüm, o gece...
“Müzeyyen,” dedim fısıldayarak, “Müzeyyen, ben ölüyorum.”
Yok olmak. Toz olmak istiyordum. Varlığım orada olmamalıydı. Gelip beni alsalardı. Uzaydan ya da bir yerlerden gelselerdi. Sessiz sedasız kaybolsaydım.