Canfeza paha
Tutsaklık, ölüm, dahası var
Hepsi sana ulaşmak pahasına
Ya düşer başım dizlerine
Ya da nasip olur bir hasıma...
“Kıyamete kadar fillerin kölesi olarak yaşamak... Böylesi yaşam yaşamaya değer mi?”
“Değer, yaşamak her şeye değer,” dediler karıncalar. “Ölüm umutsuzluktur, oysaki en kötü yaşamda bile her gün umut güneş çiçeği gibi açar.”
“Dünya tatlı,” dedi en yaşlı karınca. “Tuhaf karınca, tuhaf karınca,” dedi sonra da... “Bak, üç ayağın, sakalın, bıyığın, bir gözün, kulağın, burnun, her şeyin kopmuş, dımdızlak kalmışsın ortada, sen kendini niçin öldürmüyorsun? Yaşamak tatlı değil mi, tuhaf oğlu tuhaf karınca? Umutsuz köpek. O umutsuzluğu sana filler mi öğretti?”
“Ben diyorum ki,” diye gürledi tuhaf karınca, “tutsaklık ölümden zordur, diyorum. Sizse bana çatıyorsunuz. Umutsuzluk bunun neresinde?”
“Umutsuzluk ölmekte,” dedi yaşlı karınca... “Öldüreceğimize kendimizi, savaşa savaşa ölürüz.”
Umut gönüllü tutsaklıktır. İnsan özgür olmayı değil, gönüllü tutsak olmayı ister hep. Umut etmeyi ister. Fakir bir insan zengin olmayı, hasta insan sağlığına kavuşmayı, seven insan sevilen insan olma- yı umut eder. Belki kendini kandırmaca, belki gönüllü tutsaklık ama umut olmasa, bir şeylerin iyi olacağına dair küçük bir inanç olmasa insanın kalbinde, hayat ne kadar çekilmez olurdu. Hayatımızda olumlu bir şeylerin de olabileceğine dair kalbimizde bir umut taşımak belki de hayatı katlanılabilir kılan yegane unsurdur.
Korku sadece tutsaklık yaratırdı.
Sayfa 282Kitabı okudu
