Açıkcası kitaba başlarken eşini ve çocuğunu genç bir kız için terk eden klasik Türk dizisi senaryosunu mu okuyağım dedim. Çok geçmeden "ben kör oluyorum" repliğini de görünce şimdi daha da eskilere yeşilçama döndük iyi mi diye baya korktum açıkcası. Neyse ki öyle olmadı.
Tarık Tufan bu kitapla dibe vurmuş hayatların yolculuğuna çıkarıyor bizi. Geçmişimizden kurtulma, bir çok şeyi hiç yaşanmamış gibi unutma gibi bir ihtimalimiz varmıdır bilinmez ama bir çok kişi bunu kaçarak, terk ederek, uzaklaşarak başaracağına inanır ya da buna inanmak ister. Tutunacak tek bir dalı kalmayanlar için bir kurtuluş yoludur kaçmak...
Dibe vurmuş iki kişinin birbirlerine ayna olduğu bir roman bu. Aynaya yansıyan (hayatlarına giren) tutunacak dalları kalmayan başka kişilerin de hikayelerine değinen bu romanda; hayatlarında ki çıkmaz sokakları, kırılan dallarını, yitirdikleri umutlarını, benliklerini kaybedişlerini, yavaş yavaş nasıl yok olduklarını birbirlerine (bize) anlatan bu roman geçmişten kaçmak yerine onu kabullenmeyi, onla yaşamayı öğrenmemiz gerektiğini bize öneriyor diyebiliriz. Çünkü ne yaparsak yapalım geçmiş bir şekilde ayaklarımıza dolanıyor. Kurtuluş yolu da kaçmak değil aksine onunla yüzleşmektir.
Kitabın başında aklınızdan geçen şeylerle kitabı bitirdiğiniz anda ki düşünceleriniz tamamen farklı şeyler olacak.
Özellikle duygu yüklü hikayeleri sevenlere önereceğim bir kitap.
İyi okumalar.
