İnsan zihni varlığını sürdürdüğü ortama göre adaptasyon sağlıyor. Kendini çevreye ve şartlara göre programlıyor. Düşünceleri değiştirmeden içinde bulunduğumuz durumu değiştiremeyiz. Zihnimiz bağlı olduğu kolektif bilince göre bize bir gereklik sağlıyor. Biz, hepimiz şartlandırılmış bir gerçeklik yaşıyoruz.
İnsanın en büyük noksanı kendine olan eksik inancıdır. Bütün problemlerin asıl sebebi de bu inanç eksikliğidir. Hep dayanacak ve tutunacak bir şeyler aradık. Kendimizdeki noksanı hep böyle telafi etmeye çalıştık.
Herkese, her şeye inandık ama bir türlü kendimize inanmadık. Şartlandırılmış bilinçte Tanrıyı hep dışarıda aradık. Bize böyle öğretildi. Yaradılış flütten çıkan notalar gibiydi. Hep bir sonraki bir öncesini tamamladı. Bizler müziğin ahengine kapıldık kendimizi unuttuk. Şimdi hatırlamadığımız ne varsa, hepsinin kurbanıyız.
Kendimizi hatırlamak zorundayız, çünkü tüm ilahi bilgi hatırladığımız kısımda gizli.
Kemal Tahir hakkında, Cemil Meriç Bu Ülke’de yazmış.
“Gerçek kendisini zor teslim eder, çünkü canlıdır, değişkendir. Canlı ve değişken olduğu için de bir kere teslim alınınca sürgit elimizde kalmaz. Bu sebeple gerçekle girişilecek savaşın sonu yoktur. Bu savaşın zaferi sürekliliğindendir.”
(Bir konuşmasından)
CEMİL MERİÇ
Konuşmak bir arayıştı onun için, bir vuzuha varmak cehtiydi. Hayatın belli
Hayatta hiçbir şeyi olmayan bir insan , yaşamına devam edebilmek için kendince tutunacak bir şeyler yaratmak zorundaydı.
Hâlâ alışamadım hâlâ kabullenemedim.Babamın durumuna dair beni ayakta tutan tek şey içimdeki gizli umutmuş.
Bir şeyler kötüye gittiğinde sanırım bu son dediğimde içimde tutunacak umut bulamayıp gerçeği sana konduramadığımda veya olacakları düşündüğümde içten içe eriyorum baba.
Sadece eriyorum elimden başka bir şey gelmiyor😑
Kendisine en küçük bir ipucu verecek, bir şeyler anlatacak, tek bir tavsiyede
bulunacak kimsesi yoktu.
