Hayat, düşünceleri tutan bir hapishanedir.. İnsan, can sıkıcı bir saç demetidir, ben de akılsız bir robotum..
Sayfa 32Kitabı okuyor
Üzerime çöken karanlık, ruhumu eziyor.
Yerinden kalktı birdenbire ve ilk gördüğü bir evin köşesini bucağını yoklayan bir ev hayvanı gibi dolaştı: kitap rafını inceledi. Her raftan bir örnek aldı. Sizlere nasıl davranıyorlar bu evde, diye sordu kitaplara. Tozlarınız alınmıyor, sayfalarınızın kenarları sararmış, dedi onlara. Size iyi bakmıyorlar, dedi. Evin, eşyanın hatırını sormak gelmedi aklına. Yalnız kitapları okşayıcı gözlerle inceledi. Bir kitaplığı olmadığından yakındı. 'Evde bir sandık duruyor,' dedi. 'Annemin kışlıkları sakladığı sandık. Onun üstüne koydum kitaplarımı. Çoğu da okula ait'.
"Hayatta silgim hep kalemimden önce bitti. Çünkü kendi doğrularımı yazacağım yere, tuttum başkalarının yanlışlarını sildim."
Benim de hiç kimseyle olmak istemediğim anlar yok muydu?
Sayfa 100 - İletişim YayınlarıKitabı okuyor
Hayat, düşünceleri tutan bir hapishanedir.
Ey canını sevdiğim lisanı
Bazen deli edersin insanı
Bana bugün, ne yapmalı? diye soracak olurlarsa, ancak, önce kendini düzeltmelisin, diyebilirim. Bir temel ilkeden yola çıkmak gerekirse, bu temel ilke ancak şu olabilir: Kendini çözemeyen kişi, kendi dışında hiç bir sorunu çözemez.
Sayfa 94 - İletişim YayınlarıKitabı okuyor
Sen o kadar yıl oku, didin; mektebini bitir... sonra çöplük gibi bir yere bak. İnsan ruhu...
Sayfa 92 - İletişim YayınlarıKitabı okuyor
Sen olmadan seni nasıl öğrenmeliyim?
Sayfa 89 - İletişim YayınlarıKitabı okuyor
Kimse ona sahip çıkmadı. Kimse onun üstüne düşünmedi.
Mutsuz sanıyorlar bizi Olric... "Oysa biz mutsuz değiliz; Onlar boş yere bu kadar mutlu..."
Insan yapısındaki çelişkiler, onun ne ölüme ne de sonsuzluğa bir türlü dayanamadığını gösteriyor. Sonsuzluk da ölüm kadar ürkütücü bir gerçektir. Sonsuzluk, yalnız Allahın dayanabileceği bir güçlüktür.
Hayatlarıyla yanlış olanların ölümleriyle doğru olmalarına imkan var mıdır ?