Bugün sabah memleketime geldim. Bizim burada muhtar adayları çalışmalara başlamış bile." Ben burada oy kullanmıyorum ki abi" dedim. "Broşürü alayım o zaman başkasına veririm" dedi.🤭
Hiç küsmedim ki , zaten uçak yapacaktım 🤭
Benim umurumda değil bu kavga.
İster ay parçalansın, ister güneş devrilsin, dökülsün içime. Ya unutturun kötü zamanları
ya da salın yüreğime uçak yapıp beyaz kağıt sayfalarını. Bir umudum kalmadı, ben çoktan saldım göğüs kafesimdeki kuşları.
Kendi yaptıklarımızı seviyoruz biz daha çok. İnsanların yaptıklarını. Çiçek koklamak yerine parfüm koklamayı tercih ediyoruz. Gökyüzüne bakarken gördüğümüz o engin mavilik değil de bir biçimsiz uçak oluyor. Manzara resimlerine gözlerimiz önündeki manzaralardan daha çok bakıyoruz. Kulağımızı kuş sesleri ile değil garip müziklerle dolduruyoruz. Dünyada yaşıyoruz ama dünyadan habersiziz.
Ara sıra arkasında tülden izler bırakarak gökyüzünden bir uçak geçse de, bu bize çok uzaktır. Dünyada olup biten işler bize çok uzaktır. Biz orada, alıştığımız dünyada yaşar dururuz. Her şey tanıdıktır.. Dost, düşman, tilki, kertenkele...
Sayfa 42 - Bildiğimiz Şeyler
"Yıldırım Düşürebilmek İçin Uzun Bir Süre Boyunca Bulut Olmayı Kabullenmek Gerek..."
diye yazmış Nietzsche.
Kalkış pisti ne kadar uzunsa uçak o kadar uzağa gider. Sevmeye ne kadar vakit ayırırsak o kadar uzun süre severiz.
Sayfa 87
1943'te Almanya neredeyse Birleşik Devletler'in imal ettiği kadar çok uçak imal ediyordu, üstelik şehirlerdeki Alman fabrikalarının sürekli bombardıman altında olmasına rağmen.
Sayfa 139 - Ketebe YayınlarıKitabı okudu
22 Haziran'da, Alman istilası günü, Stalin çok üzgündü. Sovyet halkının karşısına çıkıp konuşmaya yüzü yoktu. Molotov'un konuşmasını istedi. Birkaç gün içinde, Alman ordusunun Sovyetler Birliği'nin batısında alışıldık hızında ilerlediği ortaya çıktı. 28 Haziran'da Stalin bir çöküş yaşadı. Her şeyi kaybettiklerine dair birkaç
Sayfa 123 - Ketebe YayınlarıKitabı okudu
Bir elimde çantasında uyuyan kedimiz Uçak, bir elimde Ege'nin eli öylece ağır ağır çıktık havalimanından. Havalimanının önünde durduk ve aynı anda derin bir nefes aldık.
"Peki, şimdi ne yapacağız?" diye sordu Ege sabahın durgun gökyüzünü izlerken.
"Evimize gideceğiz..."
Benim evim onun eviydi. Benim sokaklarım onun sokaklarıydı, benim şehrim onun şehriydi. Onu evimize götürüyordum. Ve inanıyordum ki bir gün annemi ve babamı da tekrar o eve götürecektim...
Sayfa 73Kitabı okudu
