Bütün düşündüklerimizin aksine bir yaşam var
perdesi henüz açılmamış
bir aşk var belki çok yeni daha
koskocaman bir sevgi vardır belki bütünüyle masum ve bir o kadar şefkatli
sabah kahvaltısı var dere yatağında
masanın örtüsünde ilkbaharın şimdi şimdi ısınmaya başlamış güneşi var
Gözlerimizde yetişecek bir sevda
Ağızdan çıkacak o kadar kelime var ki
daha ikindiye çok var diyecek kadarda az vakit
İşte böyle içime koca bir yara gibi dert oldu seninle kıramadığım saatleri alıp bir ben kadar yalnız yanımda taşımak
sana dökmek istediğim bir çok söz var içimde tıka basa dolu
Kırık bir aşkım var sana vermek istediğim
Yitik bir sevdam var uçuruma sürüklediğim
Ben şimdilerde sana kanadımın onbir yerinden kanlıyım
Sustukça büyüyorum sana
Düştükçe eksiliyorum yakandan
Bu nehir gibi yaralı ellerimi al avuçlarla
iltimas et
Sonucunu küsurlu buluyorum hep sana sevdamın
Ondandır bölemiyorum saatlere
Tek parça yaşıyorum kendi içimde seninle
Üşüme canım! Ölürüm.Üşür gibi olan neren, nen varsa öper öper öperim. Ben üşümüyorum bu kış. Kazağın sırtımı, canımı, sevdân evrenimi sarmışken böyle nasıl üşürüm?
Sayfa 158Kitabı okudu
Moğollar YolumSeninle
youtu.be/EF4H_vX1qtU
"Beni çağıran uçurum
Uçurum oldu sevdan
Kaçmam
Yok saklanmam başından sonundan
Korur bizi zaman"
Ben üşümüyorum bu kış. Kazağın sırtımı, canımı, sevdan evrenimi sarmışken böyle nasıl üşürüm? Karacadağ kışlamış, Esenboğa ya da Etimesgut’ta ısı sıfırın altında habire almış yürümüş. Koymuyor bana. Ben bir kez üşüyeceğim, o da son olacak. Ödümü koparan ya da beni böyle yarım, istemsiz, senin deyiminle alıngan, kuragan eden de bu. “Sensiz edememek” var ya? İşte bunun aksine mecbur ya da mahkûm olmak korkusu.