İletişim diye bir şey yok. Fazla iyimser bir kavram. Hayatı renklendirmek için. Kim bilebilir kimin bir lafı inanarak söylediğini. Ya deliyse konuşan. Ya ne dediğini bilmiyorsa. Ya bir yalancıysa... Bütün bu nedenlerden dolayı Kinyas'la hâlâ anlaşabiliyorduk. Söylenen binlerce kelime arasında hissedilerek telaffuz edilenleri seçip alabiliyorduk çünkü. Hissedilerek söylenenler yalnız gelmezler. Önlerinde ve arkalarında bir sürü anlamsız cümle olur. Önemli olan hepsini elekten geçirip doğru olanları bulmaktır. Geriye sadece hareketler kalır. Davranışlar. Harcanan kelimeler dışında kalan her şeydir, insanlık denilen yaratıklar tarihi. Söylenmeyen her şeydir. Akıllarda uçuşan bütün kavramlardır. Dile getirilemeyen nefretten büyüğü yoktur. Dile getirilemeyen aşk gibisi yoktur.
“Söylenen binlerce kelime arasında hissederek telaffuz edilenleri seçip alabiliyorduk çünkü. Hissederek söylenenler yalnız gelmezler. Önlerinde ve arkalarında bir sürü anlamsız cümle olur. Önemli olan hepsini elekten geçirip doğru olanları bulmaktır. Geriye sadece hareketler kalır davranışlar harcanan kelimeler dışında kalan her şeydir. İnsanlık denilen yaratıklar tarihi söylenmeyen her şeydir. Akıllarda uçuşan bütün kavramlardır. Dile getirilemeyen nefretten büyüğü yoktur. Dile getirilemeyen aşk gibisi yoktur.”
Sayfa 68 - DK yayınlarıKitabı okuyor
Kafamın içinde uçuşan kelimeler.. gel sizi kaleme dökeyim derken hiç bir şeyin çıkmaması..
Aşk ve daima beynimizde ve kalbimizde uçuşan ilk andır. İlk bakıştaki anlardır
"Zaman zor bir şeydir. Saat. Günler. Yıllar. İnsan beyninin bilgi depolama kapasitesi sınırlıdır ve zaman geçtikçe yavaş yavaş ve farkına varmadan bazı şeyleri unutur. Sesler. Kokular. Kelimeler. Durumlar. Anılar soyuluyor ve kışın başlangıcından hemen önce rüzgarda uçuşan kurumuş yapraklar gibi zamanın rüzgarları tarafından süpürülüp gidiyor. Ve bahar geldiğinde geriye kalan tek şey geçmiş varoluşlarına dair belli belirsiz bir farkındalıktır."
Parkta geçirdiği o sabahların havasında bir iş vardı sanki. İlham gelmemiş, canı yazmak istememiş, kâğıda dökeceği kelimeleri bilemiyormuş hiç fark etmezdi. En sevdiği banka oturur, kuşları dinler sonra kalemin deftere dokunuşuyla yazmaya başlardı.
Yazdıkça, yazılacak daha fazla şey birikirdi; günde iki bin kelime hatta çoğu zaman daha da fazlası. Görüp geçirdikleri ve zihninden akıp gidenler hakkında ne kadar da çok söyleyecek söz vardı; Budgeron ve benzeri aileler, aklının içinde dört dönen izciler ve afili kabadayılar hakkında anlatılacak ne çok şey!
Parkta üç saat göz açıp kapayıncaya kadar geçiyor, sonra defterlerini eve getirip yazdıklarını daktiloda temize geçiyordu.
"Söz uçar yazı kalır!" dedi kendi kendine. Havada uçuşan kelimeler bir şey ifade etmez. Kelimelerin kâğıt üzerinde olmazsa sen bir yazar değil, konuşmacı olursun! Hayır, kelimeler kâğıtta olmalı, bir cümleyi nasıl güzelleştirebilirsin? Kelimler kâğıtta olmazsa neyin üzerine çalışır, yayıncına ne gönderirsin Budgeron?
"Çok basit. Sır değil. SÖZ UÇAR YAZI KALIR!"
Bir levha gibi büyük harflerle bastırıp masanın önündeki duvara astı.
Sayfa 103 - April YayıncılıkKitabı okudu
Geriye sadece hareketler kalır.Davranışlar.Harcanan kelimeler dışında kalan her şeydir.İnsanlık denilen yaratıklar tarihi.Söylenmeyen herşeydir.Akıllarda uçuşan bütün kavramlardır.Dile getirilemeyen nefretten büyüğü yoktur.Dile getirilemeyen aşk gibisi yoktur.
Gözlerimi kapatıp düşündüğümde, özgürlüğün kanatları altında uçuşan kuşlar gibi hissediyordum. Ruhumun en derinliklerinde bir huzur bulmaya çalışırken, yağmur damlalarının saçımı ıslatarak güneşi selamladığı anlarda bir özgürlük parçası arıyordum.
Kader denen bu gizemli yolculuk, hayatımızı adım adım belirlerken, yarının bize neler getireceğini bile önceden bilir gibi gözüküyordu. Amel defterinde yazılanlar, kaderin belirlediği yollarda bizleri ilerletiyordu. Her zorluğa rağmen, yaşama umuduyla doluydum. Ruhumun derinliklerine kadar hissettiğim duygularla, yalnızlığıma ve çaresizliğime rağmen, içimde bir umut ışığı parlıyordu.
Ölümün ne kadar saçma bir şey olduğunu düşünüyordum. Öldükten sonra neler olacağını sorgulamak yerine, yaşamın anlamını keşfetmeye odaklanmalıydık. Varlık denen kavramın, ötesinde bir anlam taşıdığını düşünürken, insanın değeri ve haysiyeti üzerine kafa yormaktan kendimi alamıyordum.
Hayatın ortasından bile bir papatyanın güzelliğini seyre dalıp duygulanmak, benim için her şeyin ötesinde bir anlam taşıyordu. Papatyalar gibi, kendimizi kabul etmekte zorlansak da, hayatta var olduğumuzu hissetmek ve bunu ifade etmek önemliydi.
Bir insanın kişiliğini kelimeler arasında bulabileceğimizi düşünüyordum. Kitapların sayfaları arasında saklı olan ruhlar, bizlere insanın derinliklerini keşfetme fırsatı sunuyordu. Bu kelime deryasında kaybolup, kendimize ait bir parçayı bulmak, hayatımızı anlamlı kılıyordu.
Bir serçe telaşı var yüreğimde.
Nicedir bir yerlere yetişecekmiş gibi
Koşar adım yürüyorum hayatın akışında.
Hep nefes nefese kalıyorum.
Sonra gözlerinin gölgesinde
Soluklanırken buluyorum kendimi.
Kendi kendime konuşuyorum
Gülümsüyorum.
Seni düşünürken
Göğüs kafesimi kırıp
Kanat çırpıp uçuşan kuşları selamlıyorum.
Kilitli bir kapının önün de duruyorum.
Karşımda koskoca bir dünya
Arkamda söylenmemiş sözler.
Cebimde sahipsiz kelimeler.
İçimde sen.
Yüreğimde bir serçe telaşı
Düşler, düşünceler.
Hayatın akışında, koşar adım yürüyorum.
Yürüyorum işte..
Ümit ÜSKÜDAR
“ilginç zamanlarda yaşayasın" bedduası…
Yüzyıllar ötesinden edilen "ilginç zamanlarda yaşayasın" bedduası bugünleri yaşayan bizler için söylenmiş olmalı.
Sözün hakikat peşinde olduğu, anlamın yerli yerine oturduğu, hikmetin muhatabını bulduğu o kadim zamanlardan öylesi ilginç zamanlara geldik ki insanı insan yapan kelimeler aleminde at izi it izi karışmış halde; bir kaos karmaşadır gidiyor. Binlerce yl ötenin toprak tabletlerinden Mısır papirüslerine, Bergama parşömenlerinden Uygur kağıdına akıp gelen bu hikmet zincirinin havada varla yok arası uçuşan instagram kepazelikleri arąsında yitip gittiğine şahit olduğumuz günlerdeyiz. Insana kelimelerin verildiği günden bugüne varoluşun ontolojik yükünü taşıyan söz âleminin dünyamızdan kayıp gidişini hayretle izliyoruz.
Sayfa 48 - Dergiler ormanından/ Ahmet Kot
Sevmeyi ağır ödeyen bedenlerin kırık olan ruhların olduğu neslin içinde kaybolmaya yüz tutmuş aşklara,sevdiğinin sevmemesi seni sevenin senin sevmediğin dünyanın hissiyatını farklı biçimlerde yaratan duygulara yer edinmek için çaba sarf eden hissiyatlar kırgınlıklar,öfkeler ve aşk uçuşan kelebekler insanın ruhunu dinlendiren gülümsemeler ve kelimeler ve bunlara sahip olan bir insan...