Yazarla ilk tanışmam sanırım iki sene öncesine rastlıyor diyebilirim. Stefan Zweig'in "Dünün Dünyası" adlı kitabında rastlamıştım ilk defa ismine. Zweig tavsiyesi üzerine kendisini not almıştım defterime. Okuduğum kitaplar içerisinde bir kitap tavsiyesi gördüğüm zaman çölde su bulmuş gibi hemen atlıyorum üzerine. Not alıp
Bir insan için itirafta bulunmak oldukça zor olsa gerek. Hele ki kendi hayatımız söz konusu olunca. Tam da buna uygun olarak Stefan Zweig'in "Amok Koşucusu" adlı kitabında geçen sevdiğim bir alıntıyı sizler ile paylaşmak isterim:
"Söz konusu başkalarının derdi olunca nasıl da hep daha zeki ve daha nesnel oluruz."
Hoşgörü, dünya üzerinde yaşayan tüm toplumlar olarak kavgasız, gürültüsüz yaşayabilmemizin en temel şartıdır. Bunun için aynı dilden, aynı dinden, aynı ırktan, aynı cinsten olmamız da gerekmez. Hatta bunlar aynı olmadığı zaman hoşgörüye daha muhtaç bir hale geldiğimiz de yeryüzünde denk geldiğimiz olaylar sebebiyle su götürmez bir
Çocukluğumuz ömrümüzün bir daha geri gelmeyecek mutlu günleridir. Bu çağdaki anılarımızı sever, onları tatlı bir şekilde anarız. Bu dönemdeki anılar, bugünümüz için daima ruhumuza tazelik verir ve bizi şevklendirir.
Bir çocuğun mutlu bir yetişkinliğe evrilebilmesi için de ebeveynler olarak çocuğumuza doğru eğitimi vermek, hem çocuğumuza, hem de
Orda bir köy var uzakta,
O köy bizim köyümüzdür.
Gezmesek de, tozmasak da,
O köy bizim köyümüzdür.
İlkokuldayken ne heyecanla söyletirdi öğretmenimiz bize bu şiiri. Boğazımız patlarcasına, avazımız çıktığı kadar, haykırarak söylerdik.Köy Enstitüleriyle tanıştıkça, onların dünyasına ayak bastıkça, ne kadar da anlam buldu benim için bu dizeler.
