“Uğruna bir şeyler yaptığınız için pişman etmeyecek insanlar için çabalayın, sizin verdiğiniz bütün emekleri görmezden gelen insanlar için değil. Çünkü bir şeye boşa emek verdiğinin farkına varmak kadar kırıcı bir şey yok hayatta.”
Sabahattin Ali
Belki de bütün sıkıntılarımızın kaynağı, yani insanlığın sıkıntılarının; belki de sahip olduğumuz tek hakikat olan ölüm gerçeğini reddetmek uğruna yaşamlarımızdaki bütün güzellikleri feda edecek ve kendimizi totemlere, tabulara, haçlara, kurbanlara, kilise çanlarına, camilere, ırklara, ordulara, bayraklara, uluslara hapsedecek olmamızdır.
-James Baldwin
Yaşasın 1 Mayıs,
yaşasın insan onuru!
Ekmek ve hürriyet uğruna mücadele edenler dert görmesinler.
"..Dolaşacaktır en şanlı elbisesiyle; işçi tulumuyla bu güzelim memlekette hürriyet."
Çıldırmış insan topluluğu ve onlara bakakalanlar
Kötünün, kaosun, tartışmanın, vasatın yükselişe geçtiği ve iyi niyetle yola çıkanların susuz kaldığı bir devir geçiyor gözlerimizin önünden. Ve alkışlanabilmek uğruna durumu daha da vahim hale getirenlerle çevrelenmiş durumdayız. Kimsenin kimseyle kıyaslanmadığı bir toplum içinde tehlikeli olmayan her şeyin; herkesin herkesi fazlasıyla umursadığı bir yerde rotasını nasıl da vahim bir yola döndürdüğünü kavrıyoruz.
Bir kısmımızın -bu anlamsız tablo karşısında kendini kaybetmemenin gururunu yaşamak şöyle dursun- farkındalıklı olmanın ne kadar hastalıklı bir şey olduğunun üzüntüsüyle huzursuzlandığı da aşikâr.
Ben de, böyle gerçekçi gözlerle etrafıma
odaklanınca ve "kıymetsiz kıymetlilere"
gözlerim fazlasıyla takılınca Oğuz Atay gibi
"Ne işim var bu dünyada benim?" serzenişleriyle köşeme çekiliyorum aniden. Bu sanal dünyanın dönüşünü, uzay boşluğuna açılan penceremden izliyorum uzunca süre. Yani çemberin içinden dışına adımlıyorum hızlıca. Kendime yetmek, kendimi iyi etmek ve üretmek için; dünyamı güzelleştirebildiğim, kendimi zenginleştirebildiğim kadar derine çekiliyorum. Hâlâ mahreminin bozulmasına izin vermediğim yegâne hayatımın, bir yerlerinden çekiştirerek genişlemesini, genleşmesini ve düzgünleşmesini sağlıyorum. Küçücük bir telefon ekranındaki dikdörtgen hayatlar gözlemleyerek geçirmediğim günlerimi çoğaltıyorum. İyi geliyor.
Okuyorum bolca, kendime notlar çıkarıyorum.
Sayfa 14Kitabı okudu
Ne ölüm, ne de hayat! Hiçbiri kovalamıyor beni rüyalarımda. Hiçbirinin eli bana değmiyor. Çünkü ellerim ceplerimde hiç olmadıkları kadar. Varlığıma nedensizlikten delirdim ben. Hiçbir nedeni kendime yakıştıramadığımdan. Hepsini giydim. Hiçbiri olmadı. Hepsi dar geldi. İnansaydım herhangi birine, uğruna gerekirse dünyayı kan gölüne çevirirdim. Okyanuslar kırmızı olurdu. Pıhtılaşmış kanlardan siyah dağlar yükselirdi. Ama inanamadım. Bir türlü inanamadım...
Sayfa 138 - Doğan KitapKitabı okudu
bedenini zevk uğruna hiçbir karşılık beklemeden verdiğinde (kullandığında) Özgür, para karşılığında verdiğinde (kullandığında) ise Fahişe oluyorsun.
işte hayat bu ikisi arasında kalan bir çelişki kadar tutarsız.
Uğruna savaşacağım hiçbir sevgiyi istemiyorum. Benim dümdüz, telaşsız, kendiliğinden gelip kafa yormayan güzelliklere ihtiyacım var. Çünkü fazlasıyla yoruldum artık.