Biliyor musun kendimi unutmuş gibiyim. Telefonun bir ucunda ailem olmasa gideceğim buralardan,
Sessiz, sedasız kendimi bulana kadar da gelmeyeceğim.
Öyle bir baskı ki bu çıkamıyorum içinden.
Kendimi, dünyayı kapana benzetip, kıskıvrak yakalanmış fare gibi hissediyorum.
O kadar boktanım!
O kadar çaresiz...
Üstüme üstüme geliyor her şey.
İnsanların sıradanlığı, rahatlığı,
Dünyanın çekilmez kahrı...
Artık kaldıramıyorum.
Psikolojim mi bozuldu yoksa bilmediğim bir depresyon mu bu anlayamıyorum.
Daha kötü bir hayat var önümde.
Şimdikine zor katlanırken,
Yarını düşünmek bile aklım kesmiyor.
O kadar boktanım ki ne dilim varıyor iki cümleye ne ayağım basabiliyor yere.
Uğur Erden
Ocak 2021