İkinci yüzyılın başında, dünyanın incisi, ışıl ışıl parlayan yıldızı benim ülkem, Türkiyem..
[ Güven Taşdemir ]
"Benim aklımda kalansa, sarılmayı unutmuş bir ülke. Bir yandan ağlayan, öte yandan kollarının arasında kendine bir yol arayan, kaybolmuş
yıllarına acıyla bakan ülkem ..."
Kırmızı-beyaz Türk bayrağı. Benim bayrağım. Benim ülkem. Benim vatanım.
Dönüp geriye, Türkiye toprağına bakıyorum. Orası benim ülkem. Burası değil. Burası İran, şurası Türkiye. Dönüp bir daha geriye bakıyorum. Orada Atatürk'ün resmi, burada Humeyni'nin. Ağrı dağı ise yerinde duruyor. Bir sınır kapısından geçmek her zaman mucizevî bir tecrübe. Toprak aynı, ama akçeleriniz, diliniz bir anda geçmez oluyor.
Sayfa 100 - TimaşKitabı okudu
Biri düşünmekte - biri unuturken
Biri gönlünü eylemekte - biri sorumluluk duyarken
Ah ne acı! - Bir kez bozulan bir daha asla anlaşmıyor!
Ah ne dehşet! - Benim ülkem burasıydı!
Sayfa 210Kitabı okudu
"Seni seviyorum Sara!" dedi. "Gecenin içinde kaynaşan yıldızlardan bile çok seviyorunkenveldar ki so gözlerinı açıp kapattıklarında kalbime kelimelerin kıvılcımlan duşer. Senı kelamın sihirli bulutlarından daha çok seviyorum. O bulutlar ki şairlerin yurdudur. Evet, itiraf ediyorum, Allahin sonsuz göklerinde sınırsız bir ülkem var benim. Ağaçları şur, dağları şarkı, güneşleri kelimeler. Ben Sara Tuleyle'yim, kadınla rın sevdiği erkek... Ve seviyorum kadınları. Ben Sara Tuley le'yim, Sara'nın sevmediği erkek ve seviyorum Sara'yı. Fakat ben bir şairim, bana sonsuz gerek. Yani bana kalbini vermiyorsan ve Şuayb o kalbi sökmeye kıyamıyorsa artık sonsuzdakı ülkeme dönüyorum. Sımsıcak bir ruh gibi Sara da orada yaşıyor olacak.Gerçek Sara'yı hakikatin ülkesinde bulacağım."
Gencecik ömrüne sığdırdığı bunca acı ve sıkıntıdan, ona sağlam bir vicdan ve temiz bir kalp kalacağına çok emindim. Benim aklımda kalansa, sarılmayı unutmuş bir ülke. Bir yandan ağlayan, öte yandan kollarının arasında kendins bir yol arayan, kaybolmuş yıllarına acıyla bakan ülkem...
Sayfa 179Kitabı okudu
Bir aba oldu özgürlüğüm
Yüreğimin üstüne
Ve gözleri
Sürgün yerim oldu ve ülkem!
ANTONİUS
Kimsin sen?
HİLARİON
Benim ülkem evren genişliğindedir; ve isteğimin sınırları yoktur. Yürür giderim hep, ruhları kölelikten kurtararak, dünyaları tartarak, kin duymadan, acımadan, korkusuz, sevgisiz ve Tanrı’sız. Bilimdir benim adım.
ANTONİUS
Daha doğrusu, belki de… Şeytan!
HİLARİON
Gözbebeklerini dikerek üstüne:
Görmek ister misin onu?
Benim aklımda kalansa, sarılmayı unutmuş bir ülke. Bir yandan ağlayan, öte yandan kollarının arasında kendine bir yol arayan, kaybolmuş yıllarına acıyla bakan ülkem...
#bidünyakitapgrubu
Canim ülkem benim
Eskiden ölülerini gömmeyip ,bir kulenin tepesine ,açığa bırakan kavimler yaşardı bu topraklarda.
Topluluğun rahipleri kuleye gizlenip ,yırtıcı kuşların ölüleri nerden yemeye başladığını izlerdi.
Akbabaların ölüleri yediği kulenin adı "Sessizlik kulesi" .
Turkiye'yi de koca bir "Sessizlik kulesi" yaptık sonunda....
Ölülerimizi zalimler yesin diye inşaa ettiğimiz bir kule artık ülkemiz.
Saklanıp bir şeyleri arkasına, dilsiz rahipler gibi bakıyoruz ölülerimize.
Sayfa 20 - IletişimKitabı okudu
Benim aklımda kalansa, sarılmayı unutmuş bir ülke. Bir yandan ağlayan, öte yandan kollarının arasında kendine bir yol arayan, kaybolmuş yıllarına acıyla bakan ülkem…
Sayfa 179Kitabı okudu