Sabaha karşı saat 4.00…
Özel bir hastanede refakatçi olarak Ece Ayhan’ın yanındayım. Usta şair çok hasta. Ayaklarında oluşan bir hastalıktan dolayı yürüyemiyor.
Sesiyle uyanıyorum. “Yeter artık uyuduğun, ben acı çekiyorum, sen uyuyorsun”
“Dalmışım, Ece Baba” diyorum ve yattığım küçük kanepeden kalkıyorum. Hemen odadan çıkıp hemşireyi
Alışkanlık
Gitgide alışıyorum sana....
Hiçbir alışkanlık bu kadar güzel olamaz...
Ellerin ellerimden uzaksa nasıl güçsüzüm bilemezsin...
Yanımda olduğun zamanlar;
sigara dumanı gibi ciğerlerime doluyor,
alkol gibi damarlarıma yayılıyorsun...
Durmadan başım dönüyor verdiğin hazdan...
Alışkanlıklar daima korkutur beni...
Düşün ki ben yaşamaya bile
ayet İstanbul Boğazından, son padişahla son şehzadesini alarak uzaklaştı.Hiçbir şey kalmadı geriye.Bir büyük boşluk kaldı geriye.Bir de bütün bunları, bulutların ufuk üzerinde koştuğu güz akşamları, kıyıya iyice yanaşan masal gemilerinin gölgelerine bakarak ve dahi o gölgeleri kendisi gibi görebilecek başkalarının varlığını da vehmederek dalgalara
Osmanlı 1. cihan harbine giriyor...
Son zamanlarda kendime sık sık sorduğum o soruyu dile getirdim.
"O kadar mı kötü? Hiç mi güvenin kalmadı cemiyete?"
Şöyle bir baktı yüzüme.
"Senin var mı sanki?"
Kendi fikrimi söylemek yerine,
"Mİllet hala inanıyor bize," diye kışkırtmaya çalıştım onu. "Baksana harp kararını dahi sevinçle karşıladılar. Hükumet lehine nümayişler hala sürüyor."
Alaycı bir gülümseme belirdi dudaklarında.
"Herkesin aynı yalana inanıyor olması, onu hakikat yapmaz. Bunlar zavallı. Başlarına gelecek felaketin farkında olmayan alık tayfası."
Kaybedillmiş bir davanın umutsuz bir neferi gibiydi.
Sayfa 459 - Everest YayıneviKitabı okudu
