❝Bende ümit filan kalmadı.❞
Sayfa 73 - Ötüken Neşriyat 27.BasımKitabı okudu
Senelerdir uykumu aldın,
Beklemem gayrı diye her bağırışımda,
Bir kuşla ümit yollayıp bir pencere önünde
Uzun geceleri izlediğim yetmedi mi?
Beklenen misin ? Bekleten misin?
Arayan bulur der çölünde gezdirirsin.
Aradığım su değil sensin dedikçe,
Önüme suları akıtıp kendime kaldığım yetmedi mi?
Şimdi kaldım bak sensiz ve sessizce.
Çölde miyim
Güneş
Güneşi sevmem ben, çıkamam gün yüzüne, karanlıklarda kalırım. Seni ben güneşin yerine de koyarım. Ne zaman tutulsa güneş işte o benimdir bayram eden. Dünya gibi olmak isterim sürekli etrafında dönen. Milyonlarca yıl böyle dönsem.
Sen ey güneş,
İçimdeki evrenin ortası.
Kalmadı artık,
Benliğimin tasası.
Dertlerimi yuttum gülüşünle,
Hatırla nasıl,
Canlandıysa,
Musa'nın Asası...
Ümit Tok
Yeni kitabıma sesleniyorum... 
Kasaba
Bende ümit filan kalmadı.
Sayfa 73 - Ötüken - 30. BasımKitabı okudu
