Gitgide alışıyorum sana....
Hiçbir alışkanlık bu kadar güzel olamaz...
Ellerin ellerimden uzaksa nasıl güçsüzüm bilemezsin...
Yanımda olduğun zamanlar;
Sigara dumanı gibi ciğerlerime doluyor,
Alkol gibi damarlarıma yayılıyorsun...
Durmadan başım dönüyor verdiğin hazdan...
Alışkanlıklar daima korkutur beni...
Düşün ki ben yaşamaya bile
Everest Yayınları
Ruhu şeriflerine lillâhi'l Fâtiha...
"Yüz binlerce îmanlı talebeleriniz size âtî için ümit ve tesellî vermiyor mu?"
"Evet, büsbütün ümitsiz değilim... Dünya, büyük bir mânevî buhran geçiriyor. Mânevî temelleri sarsılan Garb cemiyeti içinde doğan bir hastalık, bir vebâ, bir tâun felâketi, gittikçe yeryüzüne dağılıyor. Bu müthiş sâri illete karşı Islâm cemiyeti ne gibi
Perde arasından sızan güneş ışığını gör, hisset,,,
"Oyunlar tehlikeli.. Dışarıdan görüldüğü gibi eğlenceli değil...Sevişmekten başka ümit kalmadı."
Tam olarak hayatımız da böyle değil mi?
Herşeyi karman çorman bir hale getirip, adım atılamayacak kadar ortalık karışınca, bir dakika ben ne yapıyorum deyip, koyuluyoruz düzeltmeye.
Keşke hiç dağıtmasak, sabit bir düzende yaşayabilsek ama insanız...
Tövbe etmek de böyle,
Yarabbi, yine dağıttım kendimi
Yine düzenim bozuldu
Yine elime yüzüme
Şimdi biraz da sen yan artık, benim yanacak yerim kalmadı.
Sayfa 141 - Everest YayınlarıKitabı okudu
Ağaçların yeşili kalmadı
Gökyüzünün mavisi yok
Bu dağlar o dağlar değil
Rüzgarında kekik kokusu yok
Kim bu çaresiz adam
Bu kan çanağı gözler kimin
Kaç gecedir uykusu yok
Gündüzü yok
Gecesi yok
Yok
Yok
Anladım
Sensiz yaşanmaz bu dünyada
İmkanı yok.
Sevgilerimizi söyleyemez olduk
Göremez olduk nice güzellikleri
Yalanı öğrendik
Utanmayı öğrendik
İnandık sonraları
Bütün yaratıklardan üstün olduğumuza
Büyük zekâmız
Önce kafesi, zinciri, zulmü icat etti
İyi güzellik ve doğruluk adına
Hiçbir şey kalmadı inandığımız
Aradan bin yıllar geçip
Atom parçalanıncaya kadar
Zaten paramparça olmuştu insanlığımız
Sayfa 95 - Özgür Yayın DağıtımKitabı okudu
Biraz isyan
Herkese öncelikle,günaydınlar dilerim.Şuanlık bir zincir marketin elemanı olarak çalışmaktayım ve bu sayede birçok empati ve tecrübe oluşturdum, sadece sizde bir markete girdiğinizde müşteri sayılacağınız için size orda çalışan bir eleman olduğum için uyarmak istiyorum
yaşadığım anılar;
kasada olduğum sırada;algını aç biraz beynini geliştir diyen bir müşteri
+ ortak tavır olarak;hakaret,küçük görme,bağırmalar..vs
+hahaha kadınsın sen ağır taşıyamazsın
+boş insan burda çalışır tavrı
+sana gülmeyi öğretmemi ister misin?
+sen bu işi bilmiyorsun bırak
not;bende ordaki elemanlara karşı daha yüksek empati kurmayı öğrendim ,bir şeyler kattım ve bundan zevk aldım iş arkadaşlarımdan; üni mezunu var,müzisyen var şimdi biraz tanıdınız boş diyebilir misiniz?
siz ,bir kapağın sadece kapak tasarımına önem veriyormuşsunuz ya da veriyoruz
ben sizin yerinize utanıyorum ve üzülüyorum.
işçinizi böyle ezmeye devam ettiğiniz sürece nasıl birlik olucaz?
nezaketin, saygının ve anlayışın bittiği toplumda nasıl bir ümit bekleyebilirim?
benim kendi toplumuma karşı "hevesim" kalmadı sevgimde kalmadı,
şimdiki eğer bugün markete gittiğinizde sabırsızca dünyayı kurtarıyorum tavrına girmeyin lütfen platonun dediği gibi nazik davranın çünkü kimin ne yaşadığını bilmiyoruz.
şimdilik kendinize iyi bakın herkese teşekkür ederim. 🙏
Ağaçların yeşili kalmadı
Gökyüzünün mavisi yok
Bu dağlar o dağlar değil
Rüzgarın kekik kokusu yok
Kim bu çaresiz...
Bu kan çanağı gözler kimin
Kaç gecedir uykusu yok
Gündüzü yok
Gecesi yok
Yok
Yok
Anladım..
Sensiz bu dünyada yaşanmaz, imkânı yok!..
Şimdi biraz da sen yan artık, benim yanacak yerim kalmadı.
Sayfa 141 - 14.
Sevgilerimizi söylemez olduk
Göremez olduk
Yalanı öğrendik
Unutmayı öğrendik
İnandık bütün varlıklardan üstün olduğumuza
Büyük zekamız
Kafesi, zinciri, zulmü icat etti
İyilik, güzellik ve doğruluk adına
Hiçbir şey kalmadı inandığımız
Paramparça olmuş insanlığımız
Sayfa 97
"Bende ümit filân kalmadı."
