Psikoterapistliğin bana öğrettiği bir şey varsa o da insan doğasının hep onarmaya meyletmesi, betonu delen bitkiler gibi umudun karşısındaki imkansızlıkları bertaraf etmesidir. Karanlık karşısında gözbebeklerinin büyümesi bunun güzel bir göstergesi. Işığı alma kapasitemiz her daim var ve karanlıkta da görebilme becerimiz. Bir de mayalanmakta olan şeylerin en iyi karanlıkta mayalandığı gerçeğini de buraya not düşeyim. Karanlık, karanlık mıdır gerçekten?