893
Hayat denen filmi çekiyordu(k);
Işığı kaybolmaya yüz tutmuş iki mercekle!
Umut bitiyordu da,film bir türlü bitmiyordu,
Tüm çilekeş emekle(mele)rimize rağmen!
Derda Yuşa
"Durgun bir deniz, mavi bir hayal gibi..."
Sıla, denize bakarken ne fırtınalar geçti aklından...
Ama şimdi her şey susmuştu. Ne bir ses, ne bir kımıldanış.
Mavi, insanı en çok böyle susturuyordu işte.
Düşüncelerini yüzeye çıkaran o sessizlik...
Geçmişin yüküyle dibe batan anılar, dalga bekliyordu ama dalga gelmiyordu.
"Belki de insan en çok, sessizlikte hesaplaşıyordu kendisiyle," diye düşündü Sıla.
Durgun deniz ona hem umut verdi, hem de hatırlattı:
Fırtına dindiğinde bile, içinde kopan kasırga asla tamamen bitmiyordu.
"Belki de hayaller, durgun denizlere çizilen resimlerdir," dedi, gözleri mavinin derinliğinde kaybolurken.
Ama o resimler, ilk dalgada silinmeyi bekliyordu.
Avluda Yürüyen Gölgeler
Kitabımıza tüm e-ticaret sitelerinden, kitapçılardan ve profilimdeki linkten ulaşabilirsiniz!
Tamam kardeşim anladık en muhalif sensin:D
"Zaten gündelik politikadan pek hazzetmeyen ben,muhabbet uzadıkça ve sosyal taşlamaların,hicivlerin ardı arkası kesilmeyince hepten sıkıldım.içtiğim çayların ve çektiğim "of"ların haddi hesabı yoktu ama yine de bir türlü muhabbet bitmiyordu.Aslında genel itibariyle huzurluydum.Tek sıkıntım içinde bulunduğum ortamın sıkıcılığıydı,yoksa kafam gayet rahattı."
Bitmiyordu insanın yaşamla savaşı; başladığı noktada derinleşiyordu çözülemeyen sorunlar, büyüyordu, asla uzaklaşılamıyordu beklentilerden... Katlanmayı, fazla acı çekmemek adına umut etmekten vazgeçmeyi öğrenmek gerekiyordu belki de...
Sibel Güneşdoğdu
Zaman, her an sınırsız olanaklar sunar insana. Yeter ki insan kendine inansın önce. Umudun kaynağı orada, hep orada... Yeter ki umudun sürekli varlığı unutulmasın. Umut hiç bitmiyordu, hiç tükenmiyordu. İnsan nefes aldıkça bir çıkış buluyordu muhakkak, mutlaka bir yol açıyordu kendine.
