kasım'ın 19'u. saat gece yarısına yakın sabaha ise daha çok var. gidişinin üzerinden ise asırlar geçti.. bunları, bir otel odasında yan odada çalan fasıl ekibi eşliğinde yazıyorum. saat geç de olsa burada böyle şeyler yapılıyor bazen. bazen eğlenceli gibi gelir, bazense çok gereksiz. ne kadar dahil olabildiğinle ilgili sanırım. bir
Aklımın ucunu bırakmıyor yüzün,
Kalbimin ortasında yaktım hüznü.
Duman saracak birazdan her yeri,
Başımda sensizliğin soğuk yelleri.
Gelme, gelirsen harlarsın bu ateşi,
Gelme, kalbimin içi bu şehrin yangın yeri.
Sen suyumdun, söndürme yanayım,
Artık kalmadı yanıbaşımda adın.
Bu gece sessizim, vazgeçtim her şeyden,
Bir umut daha harlayamam gözlerimden.
Okyanuslara bedeldir üzerime yağan yağmur,
Kana kana içtim ayrılığın suyunu.
Kendime yandım bu kez, sana gelmedi sıra,
Öyle bir ağladım ki bulutlar titredi başımda.
Sen beni çoktan unuttun bunu biliyorum,
Yaktığın canımı ellerimle avutuyorum..
-Cem Kamalı
Antoloji.com
AŞK MAHKUMU
Onu ilk kez gördüğümde kanadı kırık bir kelebeğe benzetmiştim. Uçmaya çalışan ama uçarken de acısını içinde yaşayan bir kelebeğe… Sanki acısını kabullenmiş gibiydi. Güçlü görünmeye çalışıyordu. Ama bu konuda pek de başarılı değildi.
Ortak bir arkadaşımızın evinde verdiği doğum günü kutlamasında karşılaşmıştık. Dikkat çekici bir
"Sadece susamış dudak su aramaz, su da dudağı arar."
.
KS: Bir gün genç bir hanım danışanım yüzüme dikkatle bakmaya başladı. Hasta hekim münasebeti içinde, "Niçin bakıyorsunuz?" diye sordum. "Ben sizin yüzünüzü birine benzetiyorum," dedi. "Olabilir, bir dönem televizyon programlarına çıkıyordum, ekranlar arasında gezinirken görmüşsünüzdür." dedim. "Yok, ben İngiltere'den yeni geldim. Sizi televizyonlardan tanıyor olamam. Ben sizi tanımıyorum, annem almış randevuyu," dedi. Sonra durdu durdu, "Siz hiç umut konusuyla ilgili programa çıktınız mı?" diye sordu. Çok enteresan, Kenan Gürsoy Hoca'nın Düşünce İklimi adında bir televizyon programı vardı, bir kere umutla ilgi orada kırk beş-elli dakika konuşmuştuk. "Evet, TRT'de böyle bir programa çıktım," dedim. "Bir gece ben yaşadıklarımdan çok bunalmıştım, yanıma içki şişelerimi aldım, yüzlerce ilaç aldım. İçkileri devirip, ilaç alıp intihar edecektim. İlaçları almaya başladım. Orada çanak antenle Türk televizyonları izleniyor, kanalları değiştiriyordum, sizin programa denk geldim. İki insan kırk beş dakika umuttan bahsettiler ve bıkmadılar. Ben o gece intihar etmekten vazgeçtim," dedi.
Şu anda bile anlatırken tüylerim diken diken oluyor. Hani Hz. Mevlana'nın sözü var ya, "Sadece susamış dudak su aramaz, su da dudağı arar." diye... Bazen şifa olacak bir söz eğer Cenab-ı Hak onu murat etmişse hiç olmayacak biçimde koskoca kıtayı, denizleri aşarak olmadık bir yerde bir insanı bulabiliyor. Dolayısıyla hiçbir insandan, hiçbir şarttan, zamandan ümidi kesmemek lazım.
