Kapitalizmin acı gerçeklerini ,insanları nasıl yurtlarından ettiklerini ve çektikleri sıkıntıları muhteşem bir dille anlatılmış mükemmel bir eser. İnsanların en büyük sorununun ihtiyaçları dışında mala sahip olma arzuları, sistemin gereksiz yere nasıl insanda ihtiyaç oluşturduğunu , insanların bir dönem Büyük buhran zamanlarında gerçekten açlıktan öldüklerini ve bu durumlarını kullanan kapitalist sisteminin çarkları arasında o güzel insanlarin nasıl ezildiğini . En önemlisi Nietzsche nin de dediği gibi " umut kötülüklerin en kötüsü çünkü işkenceyi uzatır " lafının ne kadar doğru olduğunu gösteren muhteşem bir eser. Son olarak geceyi aç geçiripte sabahına kılıcına davranmayanın aklından şüphe ederim ...
Bir kaçış olarak değil, bir arayış, bir başlangıç olarak.
"Yaşamın bir varsayımdı. Yaşlanıp ölenler bir geçmiş yığınıdır. İnsan onları düşününce, oldukları şey gelir gözünün önüne. Seni düşündüğümde olabileceğin şey geliyor. Sen bir olasılık yığını oldun, hep öyle kalacaksın."
Eseri yayımcılara teslim ettikten on gün sonra Levé, Paris'teki dairesinde kendini astı. Arkadaşını anlatan
#kitapyorumum
#sabırsızyürek
Sevgili Nietzsche'nin " Umut etmek kötülüklerin en büyüğüdür çünkü işkenceyi uzatır" sözü aklıma geldi kitabı bitirdiğimde. Başkarakterlerden biri olan Edith için söylenmiş gibi. Hastalığı, umutsuz aşkıyla birleşince elbet kötü bir son onu bekler. Zweig'i burda taraflı bulduğumu söylemeliyim. Kapris ve acıma duygusunu birbirine karıştırıyor şahsen...
Bir diğer karakter ise Toni, bir"merhamet budalası"dır. Hayatın amacını sorgular, şimdiye kadar yaşadıklarını boş bulan bir Teğmen'in ikilemde kalışı konu ediniyor. Şahsen kitapta Toni'ye fazla yüklenildiğini düşünüyorum.
" Sabırsızlık yüzünden hiçbir şeyin farkına varamamak" Zweig 460 sayfa boyunca aynı soruyu yineler: Neden, neden sabırsız davranırız??
Acımak, merhamet kavramları arasındaki ince çizgiyi tanımlar yazar. Ve sonunda okuyucuya şöyle seslenir: Vicdan anımsadıkça hiçbir suç unutulmaz!
Tavsiye ederim.
- Hayallerimiz hayatı biraz daha çekilir hale getiriyor. Hayal kurmak, bu dünyanın gerçekliğinden alıp götürüyor bizleri. Hepimiz hayallerimizin gerçekleşeceğine dair umutlanıyoruz. Nietzsche “umut en büyük kötülüktür, işkenceyi uzatır.” Hayallerimiz gerçekleşmediğinde düştüğümüz karamsarlığı, hayatın acımasızlığını, yıkılmışlık hissini bir
Umut, bazen imkansıza inanmak, bazen olasılıklara meydan okumak, dağları yerinden oynatmak, bazen hayatları değiştirmek, incindiğinizde iyileşmek değil midir? Kendimizi dolambaçlı bir yolda, çıkmaz sokakta veya olmayı tercih etmeyeceğimiz bir yerde bulduğumuzda, tüm bunlarla başa çıkmak için umuda yaslanırız. En çok da gelecekte olmasını
Günlerdir Nietzsche'nin "Umut en büyük kötülüktür, çünkü işkenceyi uzatır." Sözünü hayatımdaki karmaşıklıkta anlamlandırmaya çalışıyordum.Gerçekten de büyük beklentilerin sonu hüsran değil miydi ,ama umut etmekten başka tutunacak yaşam ışığını nereden bulabilirdim ki ?
Düşündüm düşündüm ve yorumlarımı katarak bu sözü kendimce
