HEM ALAYLI HEM MEKTEPLİ...
Gülüm Çamlısoy
Kaile alınmadığı kadar zaman
Varla yok arası süzülen duman
Buğrası göğün
Buklesi dünün
Devasa bir sarkıtta saklı kalmış ömrün
Derin ukdesi inzivada şiir
ÇOBAN YILDIZI'MA BİR NOT
Sen içime umut tohumları ekiyorsun
Yeşermelerini izleyecek olmak içimi coşkulandırıyor
Yollarımız hangi noktada kesişir bilmiyorum
Yeni filizlenen fidanlarla mı karşılaşırsın
Yoksa salkım salkım dökülen yaprakları ve yaşanmışlıkları olan bir çınarla mı
Ama hangi nokta olursa olsun
Bir noktada denk gelmemizi çok istiyorum
(24 02 24)
- Venüs
Hiç bir uykuya değişmedim senli uyandığım sabahları. Öyle ki, yanımda olmana gerek bile yoktu. Varlığın yetiyor hala bana. Hala penceremin önünde, gözüm gibi baktığım ve gözlerini hiç unutturmayan menevşelere selam vererek uyanıyorum. Yüzünü okşar gibi okşuyorum yaprakları. Onlar bana gülümsüyorlar sen gibi ve ben hala yaşamak için umut, yaşamak için bahane buluyorum sen bana gülümsedikçe.
Günaydın güzel gözlüm. Bugün de doğdu güneş yüzüne...
Bir Delinin Özeti
Soğuk bir rüzgar, sokakları dolaşırken, çırpınmaktan yaprakları sararmış olan ağacı sallayarak kendine gelmesi için çabalıyordu sanki. Dışarıda hakim olan gri ışık, camlardan süzülerek odanın içinde bir melankoli yaratıyordu. O, kırık dökük duvarların arasında, yaşamın anlamsızlığına dair bir iç çekişle, eski anılarına gömülmüş bir halde bulmuştu
Gönül hazanla yoğruldu suyu sabır kuyusundan, tuzu hüzün diyarından.
Dermanı umut mevsiminde kalmış.
Gelen vardır o yoldan, ataşım dumansız.
Görünmek istenenim
dağda yetim kalan ceylanın gözlerinde olanım
Yamaçta kanadı kırık olandanım
Atlasam sonum, kalsam umudum yeşerecek.
Gelên vardır O yoldan ataşım harlanmaz.
Acıtır kabuğu, hatrımda kalan sesler.
Vurur geleceğime gecmişin yelleri.
Savrulur dalımda kalan son umut yaprakları.!
Dökülür mazime usulca yaşlar. Görünmeyen
Yanımda saklıdır. ataşın kendisiyim yanamam gelenin yolunda. Gelen var'dı görmeden giden. Yak madan görmezden gelen..
Ağaçlar da döker her yıl yapraklarını, yine de kaybetmez asla ümidini…
Çünkü bilir ki yeniden yeşerecek bir gün yaprakları; işte bu umut, ona ayakta durabilmeyi öğretmiştir.
Yıllar geçer, yollar biter; üzülme!
Yoluna ve yönüne odaklan!
Öyle bir ilkyaz ol ki korkut yaprakları,
Öyle bir son yaz ol ki tut yaprakları,
Sararıp dökülürken güz rüzgârlarında
Ardında savrulsunlar, unut yaprakları.
Sevinçlerinde onlar vardı,, hüzünlerinde onlar
Seninle yeşerdiler, seninle soldular..
Olsunlar senden sonra da umut yaprakları. 
Özdemir Asaf
ZAHİR ZAMAN İÇİNDE
Hep bir varla yok gibi,
Bir varmış birde yokmuşcasına.
Gökyüzü yapraklarında,
Arınmak her şeyimle,
Ve bir ansızın zamanda.
Bir anda mutlu olmak var,
Beklenen iyi haberlerin naif sevgisinde.
Ne zaman mutsuz olsam, bir şeyden ümidimi kessem hemen bu şiir gelir aklıma
“Öyle bir ilkyaz ol ki korkut yaprakları,
Öyle bir son yaz ol ki tut yaprakları,
Sararıp dökülürken güz rüzgarlarında
Ardında savrulsunlar, unut yaprakları.
Sevinçlerinde onlar vardı, hüzünlerinde onlar
Seninle yeşerdiler, seninle soldular..
Olsunlar senden sonra da umut yaprakları.” Özdemir Asaf
Bir kör pencere,
Bir tutam gökyüzü ve bolca yaşanmışlık sızısı.
İnsanı insan yapan neydi?
Sadece kendine değil başkalarının da yerine hüzünlenmek miydi?
Öyleyse çok hüzünlüyüm şu sıralar.
İnsanlığın getirdiği ince bir sızı kapladı içimi.
Ne gökyüzü derman, ne de dökülen yaprakları eze eze yürümek.
Bir bahar türküsüdür dudaklarımda.
Yarınlar umut, yarınlar çiçekli yollar.