Hayallerim var benim, ideallerim, umutlarım. Öğretmenim ben, anneyim, elinden tutanım , yol gösterenim. İz bırakmak istiyorum kalplerine, ışık yakmak istiyorum yollarına ve en önemlisi sıcak sımsıcak bir kor kalmalı kalplerinde. Benden bir parça. Yıllar sonra sarı sıcak hatırlasınlar okul yıllarını. Mutluyduk biz o zamanlar, evet çalışırdık ama sadece test çözmezdik, eğlenirdik çok keyif alırdık desinler. Ben ne yazık ki yaşamadım o günleri, işte ondandır ki iyi öğretmen olmak hayalim var benim. Sarı sıcak...Çalışan, çabalayan tüm arkadaşlarım günümüz kutlu olsun
hizliresim.com/v8o1N6
Değerli Aysel Doğan Hanımefendi'nin izni ile, yaşamından ufak bir kesiti paylaştığı kitabını
buraya da taşımak isterim.
Kitap basında tükenmiş, sponsor bulunamadığı için tekrar basıma verilememiştir.
Kaydedip pdf dosyası yapabilir, çıktı alabilirsiniz.
ilk baskı ismi; 'anılarım, acılarım ve şizofreni'
ikinci baskısı ise; '18 yaşında uyudun 29
BİTMİŞİM BEN
Duygularım dalgalara yüklenmiş
Her esen rüzgarda sana koşuyor
Bazen kasırgada coşku dolu
Bazen karınca adımlarıyla
İnanmazsan çık sahile
Görmek istercesine bak
BİLESİN Kİ
Duygularım dalgalara yüklenmiş
Her esen rüzgarda sana koşuyor
Bazen kasırgada coşku dolu
Bazen sakin ve dingin
İnanmazsan çık sahile
Görmek istercesine bak
BİLESİN Kİ
Duygularım dalgalara yüklenmiş
Her esen rüzgarda sana koşuyor
Bazen kasırgada coşku dolu
Bazen sakin ve dingin
İnanmazsan çık sahile
Görmek istercesine bak
BİLESİN Kİ
Duygularım dalgalara yüklenmiş
Her esen rüzgarda sana koşuyor
Bazen kasırgada coşku dolu
Bazen sakin ve dingin
İnanmazsan çık sahile
Görmek istercesine bak
İsmi tarafından terk edilmiş bir şehir gibi yüreğim.
Her ne kadar adını koymaya çalışsamda; yokluğunun eş anlamlısı hiç bir imla kitabında geçmiyor.
Sanki Türk Dil Kurumu yasaklamıştı yokluğunu.
Gittiğin günden bu yana bu şehir çok değişti.
Hunharca katledilmiş hayallerim,
boyası dökülmüş umutlarım ve dünden kalma yarınlarla ayakta durmaya çalşıyorum.
Gitme diye bütün pabuçlarını dama atmıştım halbuki.
Biliyorum, bir gün bu şehir getirecek seni bana.
Kim bilir belki de bir dolmuşta 'şuradan bir öğrenci uzatır mısınız?' diye vurduğum omuz senin ki olacak.
Şimdi hangi şehir alıp basar bağrına bizi ?
Hangi şehir hikayesine kahraman yapar ?
Hangi şehir büyütür çocuksu düşlerimizi ?
BİLESİN Kİ
Duygularım dalgalara yüklenmiş
Her esen rüzgarda sana koşuyor
Bazen kasırgada coşku dolu
Bazen sakin ve dingin
İnanmazsan çık sahile
Görmek istercesine bak
Hep parcalandik azizim tüm umutlarim hayallerim hepimiz dagildik :(((
Kanser ve Çocuklar
“daha dün annemizin kollarında yaşarken…” büyük umutlarım vardı, hayallerim bile vardı biliyor musunuz?
Yanaklarım hala pembe, belki inanmayacaksınız ama benim de bir kalbim var. Üstelik en ufak bir makyaj yok yüzümdeki hüzne bulanık gülümseyişte…
Bazen küçük çocuklarla karşılaşıyorum, bir çoğu benim yaşlarımda üstelik. Gözlerinde bana baktıkça
Kaderim gün gün kara yollara kayıyordu, gün gün umutlarım ölüyordu. Beni özgür bırakan umutlarımı da aldınız içimden söke söke anne. Hayallerim benim hevesimdi, onları da çaldınız birlikte anne.
Baba, annem beni duyduğunu söylemişti, ne söylersem, ne düşünürsem. Beni duyuyorsan, benimle konuş baba. Konuş benimle, ne yapacağım ben? Okulumu çok seviyorum baba ben. Söz veriyorum parmaklarım acısa da onları kullanmak için çaba sarfedeceğim, öğretmenime belli etmeyeceğim parmaklarımı kullanamadığımı. Söz veriyorum. Baba… baba neden öldün sen? Neden beni bıraktın baba? Annem Ahmed’in kötü bir adam olduğuna inanmıyor. O kötü bir adam baba. çok kötü. Beni yalnızken dövüyor baba. En çokta parmaklarımı acıtıyor. Baba çok acıyorlar, çok. Annem doktora götürecek beni. Doktora söylersem annem yine kızar bana. Baba yardım et bana baba, yardım et.” diye hatırladığım o gece ki son sözlerimdi uykuya dalmadan önce.
