Farkında mısnız ?
Haklılık çok can yakıyor. 'Bir konuda haklı olduğuna inanmak bir bakıma o haklılığın hamallığını yapmaya da razı olmak demektir.' diyor Bekir Develi
'Çünkü unutmak istemez kimse haklı olduğu yaşanmışlıkları. Ama haklı olmak büyük bir yüktür. Gönlünde, dilinde yıllarca taşır ve anlatmak ister ilgili ilgisiz herkese nasıl zulme uğradığını.' diyede devam ediyor.
Bu zamana kadar neyin hamallığını yaptım diye soruyorum kendime. Taşıyamadığım bu yükler omzuma ne zaman bindi? Nerede haklıydım ki yüküm ağırlaştı diyorum. Unutamamak sadece acı veriyor. Yok sayamamak, olmamış gibi davranamamak sadece can yakıyor. Kimse bilmiyor ne kadar haklı olduğu. Bu hak için neler yaptığını, nelere maruz kaldığını, nelerle savaştığını. Yalnız sen biliyorsun. Tek başına yaşayıp, tek başına sırtlanıyorsun. Haklı oldukça daha çok yanıyorsun.
Belki de en güzeli vazgeçmektir. Haklı olmaktan. Hakkını aramaktan. Haklıyım demekten. Yükünü böyle hafifleteceksin belki. Çünkü sen alıp bir kenara koymadıkça sırtına binmeye devam ediyor bu yükler. Hamallığını yapmaya devam ediyorsun.
Sen sana yapılan zulmü affetsende seni Yaradan görüyor, biliyor. Sabır en güzel anahtar. Yaradanın senin için murad ettiği sırda o anahtarla açılmayı bekliyor.
Sabret..
TaSa
"İyi bir hafızanın, bazı geceler nasıl cana kastettiğini sadece yaşayanlar bilir. Hatırlamak lanettir bazen; unutamamak felaket.."
6’ncı şiirim :))
Bu şehirde akşam olunca
Her aşk kendi evine çekilir
Yalnızlar kendi haline ağlar
Kalanlar ise gidenlere…
Acıklı şarkılar dinliyorum bugün
Kalbim kırık
Kıran belli
İyi bir hafızanın, bazı geceler nasıl cana kastettiğini sadece yaşayanlar bilir. Hatırlamak lanettir bazen; unutamamak felaket.
O kadar çok söylenmemiş sözler var ki, artık ne yeri, ne de zamanı...
Neler neler öğretti bu hayat bana. Kimilerinden dersimi fazlasıyla aldım. Kimilerini ise hâlâ tecrübe ediyorum. Bazen haddimi aştığım zamanlar oluyor ve, "Bunu anlamam için bu kadar acıya ne gerek vardı?" diye soruyorum. Bazen ise, "Ben başka türlü akıllanmazdım," diyerek hayata teşekkür ediyorum. Bazen hayat, incitmeden ve yormadan veriyor dersini. Bazen ise, kafama vura vura, yüreğimi kıra kıra ve anlamadığım zamanlarda yine aynı karakterdeki insanları karşıma çıkara çıkara "Artık anla," diyor.
Neler öğrendiğime gelince...
Ben alttan aldığım sürece üstüme geldiklerini öğrendim. Mesafeli olmanın, beni birçok gereksiz insandan koruduğunu öğrendim. Köprüleri nerede atıp duvarları nerede yıkacağımı öğrendim. İnsanlara bir şans verirken iki kez düşünüyorum artık Birincisinde, "Bir daha üzülürsem kendimi affedip affedemeyeceğimi," ikincisinde ise, "İnsanların buna değip değmeyeceğini," sorguluyorum. Gönlümü açmadan önce gözümü açmayı öğrendim. Çünkü gönül gözüyle baktığımda, bir zalimi bile sevimli gördüğüm günlerim oldu. Her duygusal kararı, biraz da mantık süzgecinden geçirmek gerektiğini, yüreğimin bana gitmemi söylediği yerlerden hep yorgun argın döndüğüm günlerde öğrendim. Şimdi bana neden bu kadar düşünüp, neden her şeyi bu kadar sorguladığımı soruyorsun ya, işte sebebi bu acı tecrübelerimdir. Geçmişimde unutmak istediğim o kadar insan ve bir o kadar kötü anılarım varken, seni sorgusuz sualsiz hayatıma dahil edemem. Bir başka kötü anıya dönüşmeni istemem. Unutamamak diyorum, benim gibi ince düşünen insanların en büyük imtihanı olsa gerek.
Uğur Gökbulut 
Var Bir Hayalimiz