·
Not rated
Acının kanıksandığı topraklarda “Telaşı artan kırlangıçların uçma vakti gelmiştir.”Yaşananların üzerindeki tozlar silindikçe insanlar acılarla yüzleşir.Geçmiş aynaya,fotoğraflara yansıyarak geleceğe taşınır.”Zaman aynada unutulur bazen.”
Bir kitap daha bitti. Sayfalar eridi ellerimde. Bitti bitmesine de içinde sakladığı hüzün kaldı yüreğimde. İnsan neden kendi gibi olmayanı hep dışlar. “Kendi” gibi düşünmedi diye başkaları neden suçlu olur. İnancımız ortak olmak zorunda değil. Düşüncelerimiz aynı yönde ilerlemek zorunda değil. Her insan özgür olmalı şu yaşlanmış alemde.
“Nevşehir’in tek çerçisi Boğos’u sabaha karşı vurdular.”
Spoiler İçerebilir
** Not: Önyargılı bir insansanız bu kitaba dair bildikleriniz bununla sınırlı kalsın.Teşekkürler :)
Öncelikle bu romanın daha çok okunmasına vesile olmayı kendime borç bilerek yazıyorum bu incelemeyi.
Roman 1915 yılında 10 günlük bir sürede yaşanan olayları,Ermeni tehcirini anlatıyor.
46.Orhan Kemal Roman Armağanı ödülünü almış olan kitap,"Nevşehir'in tek çerçisi Boğos'u sabaha karşı vurdular" cümlesiyle başlıyor.
"Belki en sevdiklerinizin ölüsünü elimize alacağız" diye de ekleniyor kitapta.
Ermeniler,Rumlar,Türklerden.. oluşan karakter örgüsü var.
Kitapta kardeşlik,dostluk, aşk çok güzel bir şekilde anlatılmış.Romanı okurken etkilenmemek elde değil.Karakterlerin birbiri ile bağını not alarak okumak zorunda kalsam da bazen bu değerinden eksiltmedi.
Her karakterin yerine kendimi koyarak, Allah'ım ne zor şartlar o yıllar diyerek okudum.Kitapta beni en çok şaşırtan Çoban Muharrem oldu kuşkusuz.Çok detay vermek istemiyorum, okumanızı öneriyorum ama şu cümleyi unutmayarak;
İnsan olmak mühim değil,insan kalabilmek meziyet..
Nereden duyup okuyup aklıma kazındığını hatırlamasam da Anadolu insanına yakıştırılan mozaik kelimesini reddedip bunun yerine ebruyu koymuşlardı. “Biz mozaik gibi keskin sınırları, çizgileri olan ayrı renkler değiliz, iç içeyiz.” deniliyordu. Ne kadar da doğru. Rumu, Ermenisi, Türkü yıllarca nasıl bir olup siz biz ayrımına girmeden karışmışlar birbirlerine ve nasıl güzel bir kurguyla, zaman çarpıcılığıyla yansıtmış bunu yazar. Oldukça başarılı...
1915 Ermeni tehcirine Ermenilerin tarafından bakma büyüklüğünü göstermiş bir yazar Gürsel Korat. Ezel Akay için bir senaryo yazarken ziyaret ettiği Kapadokya'da bulunan kiliseden ilham alan yazar bir çok dine ev sahipliği yapan Nevşehir'in geçmişinden bir on gün çalar bizim için. Nevşehir'de normal bir yaşam süren ahali bir gece çerçinin öldürülmesi ardından kasabaya gelen Miralay'ın tehcir için geldiği gerçeği sonrasında yaşananları, tüm ülkede olan sürgün sırasında işlenen cinayetlerin kanıtlarının elden ele Paris'e kaçırılmaya çalışılması ve işlenen kanunsuzluklar. Ermeni vatandaşlardan boşalan evlere aylardır yolda olan Makedonya muhacirlerin yerleştirilme planları, onların balkanlarda gördükleri zulümleri, dindaşlarının gördükleri zulümleri kendi ülkesindeki azınlığa uygulamaktan geri durmayan askerler. Kitapta her milletten iyi ve kötü insanların olması, kiminin sürgün sonrası konacağı para ve alacağı kadın hesabı, kiminin Çanakkale'de savaşan evladını bırakıp sürgün yollarında öleceği gerçeği... Açıkçası süt gibi bir kitaptı, içimi kolay fakat sonrası rahatsız edici.
Unutkan Ayna
Gürsel Korat'ın okuduğum ilk kitabıydı. Acaba en iyisini en başta mı okudum diye düşünmek bile istemeden diğer kitaplarını sahaf ve kitapçılardan edinmeye başladığımı belirtmek isterim öncelikle.
Kitap, Nevşehir'de geçip 1915 Haziran ayının 11 gününü içeriyor. Yaklaşmakta olan ama emin olunamayan ve sonunda gelen Ermeni tehcirini, bunun o bölgedeki insanlarda yaptığı değişiklikleri, Ermeni, Türk ve Rum komşuların davranış ve korkularını adeta hissettirerek anlatıyor. Kirkor ve Memet üzerinden ilerliyor gibi gözükse de birçok karakter ön planda olduğundan hiç sıkmadan ilerliyor. Harika bir yazımı var; heyecan dozunu yüksek tutarak, film izler gibi, kitabı elinizden bırakamadan okuyorsunuz. Ermeni tehciri (TDK: sürme, göç ettirme) gibi 'zor' bir konuyu çok güzel, oldukça hakkaniyetli olarak yazdığını düşündüm. Sadece Kirkor'un askerdeki oğlunun ölüm şekli (gerçek dahi olsa hatta daha fazlası yaşanmış bile olsa) romandaki hassas terazinin minimal de olsa eşit olmadığını hissettirdi bana. Yine de çok güzel bir kitaptı, tavsiye ederim.