MASUMİYETİMİZ ÜZERİNE
AŞK ve MÜZE ÜZERİNE
Şöyle bir sualle başlamak istiyorum yazıma; aşk nedir ya da ne değildir? Kendi adıma, hayat sahnesinde gözlemlediğim kadarıyla, dizginleyemediğimiz dürtülerle başlayan, her an birlikte olma isteği ile sürekli tetiklenen, heyecan ve mutluluk uyandıran, içine ara ara ızdırap karışmış fakat şiddetinin büyüklüğüne bağlı olarak bir
Müzisyen, siyasetçi, yazar, yönetmen, senarist...
Livaneli yapmışsa güzel yapmıştır, ben kim oluyorum da Zülfü Livaneli gibi bir kişiliği eleştireyim? Vasfım ne? İnsanlığa ne faydam dokundu, edebiyata katkım var mı? Yok mu? Öyleyse susayım.
Bir kitabı (kendimizce) olumlu olumsuz yönleriyle değerlendirmek için kitap yazmış olmak mı gerekir?
106 syf.
9/10 puan verdi
·
Liked
"Hayatı sevdim. İnsanları sevdim. Ama yenildim ..."
İlk okumadan kalemine hayran kaldığım bir yazar daha... Sevgi Soysal. İsmi gibi herkese sevgisini vermiş, kendisine hiç sevgi kalmamış gibi yazan Sevgi Soysal. Bu nasıl yazmaktır? Bu nasıl düşündürmektir insanı, Sevgi Hanım? Sizi tanıdığım için çok mutlu oldum kendi çapımda...
Sevgi Yenen, 1936 yılında mimar-bürokrat bir babanın ve Alman bir
Bir ölünün ardından ne kadar yaşanabilir ki zaten, hele ki o canına can katan biriyse.
Gerçek mi bilmiyorum, açıkçası bakmadım da. Ama muhtemelen büyük bir kaybın yoksa böylesine duygular kelimelere bürünüp de feryat figân olmuyor. Yaşayan bilir, kaybını tekrar görememenin nasıl bir çaresizlik olduğunu. Mezar başında kendi kendine mırıldanmanın nasıl bir yıkılış olduğunu.
Bu acı yaşanmalı belki, ama unutmak mümkün olsaydı katlanmak daha kolay olurdu. Öte yandan acıyı unutunca gideni de unutursun herhalde, ne yaman çelişki.
Okunmalı.
Bu zamana kadar okuduğum en farklı “şey”. Şey diyorum çünkü bu bir kitap değil. Roman değil, şiir değil, anı değil, gerçek değil. Ama gerçekten daha gerçek! Gerçeküstü!
Okunması kolay bir metin değil, kabul, lakin bu nasıl bir anlatı yeteneğidir? Aklım almadı doğrusu.
Hapishane ve tımarhane ikilisi hakkında yapılan tespit akıl işi değil. Muazzam bir zeka!
Çok daha iyi kitaplar var mı? Elbette, ziyadesiyle. Fakat bu kadar tuhafı var mı? Çok zor. (Sanıyorum aynı tadı bir tek Walser’in Gezinti’sinde almıştım.) Ağızda kekremsi bir tat bırakıyor bitirdikten sonra. Ömrüm vefa ettiği müddetçe tekrar tekrar okuyacağım sanırım.
Bu bir inceleme yazısı değil, zira Breton an itibariyle kitap inceleyecek bir kafa bırakmadı. Bu, okuduğum kitapları unutmak için salt ufak bir an kollayan belleğime oynadığım bir oyun. Dönüp dönüp bakacağım. Bu sefer kadir kıymet bilmez belleğimin oyununa gelmeyeceğim.
“Güzellik, ya ihtilaçlı bir güzellik olacak ya da hiç olmayacak.”
Büyük hayranlıklar nereden gelir?
Neden bir başkası olmak için çırpınır dururuz?
Pekiyi, neden başkalarına düşmanlık besleriz?
Hayran olmakla, nefret etmek arasındaki belirsiz çizgi nerede başlar, nerede biter? Jung şöyle diyor:
“İyi ki düşmanlarımız var. Yoksa onlara benzerdik.”
Yine de, içerideki düşmanı tanımadan, kendi karanlığımın içinden
