Kaybediyorum yavaş yavaş kendimi..
Yok oluyorum, eriyorum. Uzuvlarım benden izinsiz hareket ediyor, sözümü dinlemiyorlar.
Beynim... Beynim bensiz yaşıyor. Onun istediği kadarını hatırlayabiliyorum, istemediği hiç bir şeyi ne yaparsam yapayım hatırlayıp söyleyemiyorum. Bu bazen çok önemli bi bilgi oluyor bazense gereksiz bi isim. Ne olduğunun önemi yok, önemli olan otokontrolümü kaybetmiş olmam!
Yeni yöntemler buldum bişeyleri hatırlayabilmek için, bu aptal histen, esaretten kurtulabilmek için... Ama nereye kadar söylesene? Ne zamana kadar böyle devam edecek? Bugün en basit bişeyi bile hatırlayamazsam yarın belki annemi bile hatırlamam. Sanki genç yaşta alzheimer olmuş gibiyim. Bi gün doğum günümü unutuyorum, bi gün nerde olduğumu unutuyorum, bi gün amacımı unutuyorum! Beynim isyan bayrakları mi çekmiş? Yeter diye çığlık mi atıyor? Fazla mi geldi ona bunları yaşamak?
İstemedim, yemin ederim ben böyle olsun istemedim... Elimde değil bişeyleri sürekli unutmak. Olmuyo işte.
Kuklayım ben sadece, beynimin kuklası.. O ne isterse ben öyle oluyorum. Neye izin verirse ben onu yapabiliyorum. Sınırlarımı Beynim belirliyor ve fikrimi asla umursamıyor. Yardım et tanrım!
Ş.