Bir kitapta okumuştum özlemenin misralarını;
"Özlemek zor iştir, kim görmeden, sesini duymadan,
yanında olmayana özlem duyabilir ki? Diyoruz ya insanlar unutkan, Her acı, her sevda unutulur zamanla.
Sesini unuttuk, sözlerini unuttuk ve belkide nasıl göründüğünü unuttuk. Ya hisler.! İnsan birinin birine bıraktığı hissi de unutabilir mi zamanla?" 🌾
Biz ,gizli gizli ağlayanlardak olduk hep hayatta .
Kimse görmesin, duymasın diye ;banyoda suyu açıp ağladık !
Ağlarken bağıra çağıra ağlayamazdık .
Sesimiz çıkmazdı ,
Hep içimize ağladık.
Ağlarken bağrına basan ,
Saçımızı okşayan hiç olmadı ...
Kendi hıçkırıklarımızı ,
Kendimiz durdurduk .
Sonunda, ağlamayı bile unuttuk !
Herkes bizi duygusuz sandı ;
Oysa biz bastırdığımız göz yaşlarının kurbanı olduk....
Bir Ulü’l-emr idin emrine girdik
Ezelden bey’atli hakanımızsın
Az idik sayende murada erdik
Dünya ve ahiret sultanımızsın
Unuttuk İlhan’ı Kara Oğuz’u
İşledik seni göz bebeğimize
Bağışla ey şefi’ kusurumuzu
Gün ışığı arkamızda kaldı bak
Tanyerinde unuttuk gözlerimizi
Gel artık
Hayata yeniden baçlayalım
Gel artık
Bu mavilerde kimseler görmez bizi
Ümit Yaşar Oğuzcan
Bir kitapta okumuştum özlemenin mısralarını;
“Özlemek zor iştir, kim görmeden, sesini duymadan, yanında olmayana özlem duyabilirki?
Diyoruz ya insanlar unutkan, her acı her sevda unutulur zamanla.
Sesini unuttuk, sözlerini unuttuk ve belkide nasıl göründüğünü unuttuk
Ya hisler.!
İnsan birinin birine bıraktığı hissi de unutabilir mi zamanla?’