Beni unutma..
Bilirsin unutulmak dokunur her insana.
-"Ölüm o kadar güç değildir. Unutulmak yamandır."
Babası fısıldadı:
- "Asıl ölüm unutulmaktır."
Sayfa 42 - Ötüken NeşriyatKitabı okudu
Bir şiirin en yalın hâlidir unutulmak
Sayfa 116 - Timaş YayınlarıKitabı okudu
Üzgün Kediler Gazeli - H. ERGÜLEN (Niye sevmedin beni?)
"Kartopu etkisi" diye bir kavram duydunuz mu hiç?
Bir kartopundan büyüye büyüye çığa uzanan yolculuk.
Her şey @ozekcinmert Bey'in kitabı bana hediye etmesiyle başladı. Kitap elime ulaştığında kendisi de eşlik etti. Derken @ozekcinnazan, 
Halime Ulukaya, 
Piraye, @icimdekikitap ve 
Feniçka gibi kıymetli okurların da
"Ölüm o kadar güç değildir. Unutulmak yamandır."
İlk başlarda anlamıyorsun ne kaybettiğini...
Daha sonraları karşına boktan, sıradan insanlar çıkınca 'o farklıydı' diyorsun. O yüzden mümkün değil beni unutman... Yüzünü yıkarken ve yemek yerken de beni hatırla. Kızma bana ama, Allah senin cezanı bile vermesin ! Vermesin ki unutulmak neymiş iyice bir anla,,,
Özlemek, unutulmak ile hatırlanmak arasında bir ara istasyondur.
Ne güzeldir unutulmak ve kendini unutmak.
Öyle miymiş?, 
Şule Gürbüz
Unutulmak kadar acıdır bazen yaşamak
Ve çabuk unutulmak ikinci tabutudur ölülerin..
“Yazık olmuş o gözlerden sana akan yaşlara…”
Tıpkı onun gibi, senin de gözlerinden başlayacak unutulmak.
Can Yayınları
“Ne güzeldir yaşamın henüz neresinde olduğunu bilmezken, yaz mı kış mı bilmezken, yanaklardan yaşlar süzülerek o yaşlarla kendini ömür boyu sulayacak sarnıcı doldurmak, biriktirmek.
Ne güzeldir o hapishanenin bahçesinde çiçek yetiştirmek ve dünyanın omuz omuza sımsıkı doluluğunu yapayalnızken hissetmek.
Ne güzeldir hiç beklemeden yirmi yıl beklemek ve kendine mahcubiyetle elini uzatmak. Ne güzeldir unutulmak ve kendini unutmak.
Ne güzeldir kendini sevmek için değil görüp duyduklarınla hatırlamak. Mor salkımlar, bal çiçekleri, taş yosunları, kertenkeleler ile bir dili konuşmak.
Ne güzeldir suçsuzken ağlamak, yol görmeden yürümek, uçup gitmiş ipek böceği kozalarını biriktirmek, ipeğe ve kaynamaya inanmamak, mercanköşk dalına yaslanarak ama eğmeden yaşamak. Okunan ve içeriyi kanatarak yol alan her dizeye rağmen dışarıya tebessüm etmek, şairin acısını dindirmek, etraf bütün duyulana bîgâne iken içeride kazına kazına yol açan her dize ve düşünceyi ağrıya rağmen ele vermeden içinde tutmak, onlarla, çevrenin uğultusuna karşı gitgide sessizleşen bir içeri ile yaşamak.”
Şule Gürbüz Öyle miymiş?
