Gökhan Özcan'nın pazartesi perşembe köşe yazılarını bu gönderinin altında paylaşmayı düşünüyorum inşallah, bugünden başlayalım.
Nefs sözünü sinsice söyler!
Hayata, başka insanlara karşı bir şeyler söylerken, freni boşa almak adetimiz oldu. Buna karşılık, kendimize bakışımızda ayağımız hep fren pedalında. Kendimize kıyamıyoruz hiç,
Deprem oldu..Küsmenin, kızmanın, kırılmanın ne kadar anlamsız olduğunu adeta omuzlarımızdan tutup "kendine gel hayat çok kısa" diye sarsarak bize yeniden anlattı.En sevdiğimiz insanların en sevdiğimiz eşyaların en sevdiğimiz yemeklerin en sevdiğimiz mekanların aslında saniyeler ile nasıl kaybedeceğimizi yeniden kulaklarımıza fısıldadı.Bizim olduğunu iddia ettiğimiz bedenimize bile malik olmadığımızı, mülkün sadece Allah'a ait olduğunu yeniden haykırdı.Bu kadarız işte.
Gücümüzün yettiği yer bu kadar.
Kaf dağına kadar uzanır zannetiğimizin burnumuzun büyüklüğü de bu kadar.
Hiç ölmeyiz, ölüm bizi hiç bulmazmış gibi taptığımız konforumuzun tanrılığı da aha bu kadar işte.Ona buna yaltaklık yaparak edindiğimiz o koltukların da prestiji bu işte. Zayıfı hor gördüğümüz şizofrenik hayal ürünü olan statünün de hepsi bu.Biriktirdiğimizin paraların miktarı bu, övündüğümüz evlatlar bu, bebeksi ciltlerimizin sonu bu.
Hepsi ölüm kadar.Güzel yaşamanın değil güzel ölmenin önemini görmüş olduk.
Unutur muyuz?
Unuturuz... Bu kadarız işte...
Ezgi Akgül
6 Şubat...
Kelimelerin tükendiği tarih. Hiç unutur muyuz seni?😔
Üzerinden 9 ay geçti ama her yıkık yerin canlı şahit gözümüzde...
Unutmadık, unutmayacağız....🥀
Gözümün ışığı söndü#Elbistan#😔🥺
Kara Giydi Maraş, Yandı Elbistan / Harun Kırklar
youtube.com/watch?v=byPbxoY...
ÖLÜM VAR!
Ömür, bir tesbihin taneleri gibi. Her gün bir tanesi gidiyor. Ve tesbihin sonuna doğru biraz daha yaklaşıyor insan. Yaklaşıyor da!
Hiç ölmeyecek gibi yüzü dünyaya dönük sadece.
Kimse akıl etmiyor ki, demiyor ki acaba bugün son günüm olablir mi?
Dünya denilen şu mekana veda günüm olablir mi bugün demiyoruz.
Uzaklardan salâ sesleri duyuyoruz her gün