Aramayan var mı ki?
Ağladım, güldüm, gözyaşlarımla çok tren camı ıslattım; çok mektup yazdım ve yaktım; çok kez dolaştım yapay bir kentin caddelerinde birini arayarak. Yıllarca arayarak. Ve kimsenin inanamayacağı kadar arayarak. Parklardan, bulvarlardan geçtim. Çok kişiye benzettim. Binlerce kere benzettim. Sonra binlerce kez yanıldığımı anladım ve yine uslanmadım.
Sayfa 14Kitabı okudu
(...) Ağladım, güldüm, gözyaşlarıyla çok tren camı ıslattım; çok mektup yazdım ve yaktım; çok kez dolaştım yapay bir kentin caddelerinde birini arayarak. Yıllarca arayarak. Ve kimsenin inanamayacağı kadar arayarak. Parklardan, bulvarlardan geçtim. Her gün aynı yerlerden geçer diye geçtim. Yıllarca geçtim. Çok kişiye benzettim. Binlerce kere benzettim. Sonra binlerce kez yanıldığımı anladım ve yine uslanmadım. Ve yine benzetmeye devam ettim başka günlerde. Günde gezdiğim sarf ettiğim km.lere kimseler inanmaz. Kendimi hiç tükenmeyecekmişcesine harcadım. Yıllarca sanki bir intihar kılıcının ucunda yaşadım. Gülmeyi unuttum. Daha doğrusu, ağlanacak yerlerde güldüm. Gülünecek yerlerde gülemedim. Hep benden bir şey sarfedildi. Hiç bitmeyecek sandığım bir şey. Ve seçmedim. Ve seçilmedim. (...)
Ben olamıyorum sen ol!
Hayat ve kader insanı ne kadar zorlasa da, yürüdüğü yoldan çıkartmaya çalışsa da, önüne caydırıcı seçimler sunsa da; bir hayatta, bir beden de, bir yürekte bir tane isim olmalı.. Belki de sınanıyoruz, karşımıza sürekli başka başka kişiler çıkıyor, o kişiler hayatımızın bir tarafında yer almak istiyor ve belki de bunun için her şeyini ortaya
Sana Islandım
Ürkek bakışlarında kaybolan umutlarım vardı
Avuç içlerimin sıcaklığında sarsılan hüzünlerim sonra
Kül dedim kordum
Gel dedim utançtım
Sus dedim uslanmadım
Ben İstanbul'a değil
Sana ıslandım
Sayfa 61Kitabı okudu
uslanmadım...
Yazılan gelir başa
alınyazısı kader
bir gezinme olacaktır
bir dağa tırmanma olacaktır
kişi sonunda ancak kendini yaşar!
Duyun gönüldaşlarım duyun
işitin beni düşmanlarım
ipten henüz döndüm ama
çok şükür uslanmadım!
-Salih Mirzabeyoğlu-
Aldatıldım en güvendiğim duygularım tarafından aldatıldıtım! Hatta ve hatta uslanmadım...
taha
10.02.2015
Evet, doğdum, büyüdüm, haykırdım; sesimin uzaklara ulaştığını gördüm; sesim sert kayaları bile etkiledi; öylesine etkiledi ki, onlar o sesleri geri çevirmeyi uygun buldular. Ağladım, güldüm, gözyaşlarımla çok tren camı ıslattım; çok mektup yazdım ve yaktım; çok kez dolaştım yapay bir kentin caddelerinde birini arayarak. Yıllarca arayarak. Ve kimsenin inanamayacağı kadar arayarak. Parklardan, bulvarlardan geçtim. Her gün aynı yerlerden geçer diye geçtim. Yıllarca geçtim. Çok kişiye benzettim. Binlerce kere benzettim. Sonra binlerce kez yanıldığımı anladım ve yine uslanmadım. Ve yine benzetmeye devam ettim başka günlerde. Günde gezdiğim, sarf ettiğim km.lere kimseler inanmaz. Kendimi hiç tükenmeyecekmişçesine harcadım. Yıllarca sanki bir intihar kılıcının ucunda yaşadım. Gülmeyi unuttum. Daha doğrusu, ağlanacak yerlerde güldüm. Gülünecek yerlerde gülemedim. Hep benden bir şey sarf edildi. Hiç bitmeyecek sandığım bir şey. Ve seçmedim. Ve seçilmedim.
(...)
Sayfa 14Kitabı okudu