Ve işte görüyorsunuz, sonunda ona zarar vermeme sebep olan aşktır,
küçük görme değil,
kötülük değil,
"sadece aşk..."
Onu düşünmekten vazgeçmeye çalıştıkça, kendime "O senin için hiç1şey değil." dedikçe,
düşüncesini kalbinden koparmaya çalıştıkça
o daha çok orada kalıyordu...
Her şey değişmiştir.
Hiçbir şey değişmemiştir.
Derimi açmıştır,
ama deri kapanacak, yapışacak,
yara olup sertleşecektir...
Asla sevgiden edinilecek 1kazanç olmadı;
ama aşağılamaktan 1servet çıkarabilirsin,
1bezden kirli su sıkılabileceği gibi...
İşte o böyleydi. Size hikayenin yarısını anlatıp hepsini bildiğinizi varsayardı...
Sırlarımızı düşünüyorduk. Gerçek sırlar ve sahte olanlar. Sayılamayacak kadar çok. Şimdi, kim ne biliyordu, kim hiçbir şey bilmiyordu, kim her şeyi biliyordu, kim sahtekârdı, bunları ayırmaya kalktığımda başım dönüyor ve durup vazgeçmem gerekiyordu...
"Kitabın az bulunurluğu onu arayan yüreğin tutkusuyla orantılıdır..."
Kıps ;)
Sanıyorum siz, başka bir kızın olacağı gibi midesi hemen bulanan ya da kalbi yumuşak birisi değilsiniz?
Madalya da ister misiniz? :)
İstediğin kadar numaradan gözyaşı dök.
Benim katı yüreğimi yumuşatamazsın...
Başlangıcı çok iyi bildiğimi sanıyordum.
Hatalarımın ilkidir...
Okumamak! Bu bana muhteşem bir yetersizlik türü gibi gelir- bir şehidin ya da ermişin acı duyma kapasitesinin olmaması gibi.
Ağladım ve kendi gözyaşlarım canımı yaktı.
"Ama sevmek," der,
"ve sonra onu kaybetmek!!!"