Arkadaşlar gördüğünüz üzere okumakta olduğum bir kitap var.
Tarık Tufan - Kekeme Çocuklar Korosu...
Bu sayfaları alıntı yapmak istemiyorum daha doğrusu istiyorum ama ileti olarak paylaşmak çok daha güzel ve anlamlı olacak. Lütfen sonuna kadar okumanızı tavsiye ediyorum. Biraz uzun ama çok dikkat çekici... Sayfa 105- 110 arası. Es geçmeyin
Kimsenin masum kalamayacağı bir ülke yaratıldı.Ütopik olan gerçek oldu.Elleri titremeyen katiller oldu birileri.O birileri ve diğerleri bir oldu...Şimdi öl!Öl çünkü fazlasın bu yatağa.Ayakların sarkıyor,doğal olan yok edilmen.Bir bayrakta,bir ümmette,bir mahallede,bir TV kanalında,bir apartmanda;ikametin bozuk senin.
Umay Umay
Karalama(Naçiz'Hane)
Kitaplar bizi gittikçe küçültmeli.
Öyle ki insan yok olmalı Varoluş' un denizinde. Öğrendikçe gelen mutsuzluğu hissetmiyor musun damarlarında?
Gittikçe yalnızlaşan dünyan...
Fütursuz sohbetlerde düşünmeyi tercih etmen...
Eski sinirlilik hallerinin gittikçe yok oluşu...
Ölüme karşı anlayış ve merhamet...
Meşrulaştırdığın susmalar...
Hâlâ anlamadın mı?
Kitaplar, eskiyen dünyanda kendine kurduğun ütopik başlangıçlar ülkesi...
Yasamanın yürütmenin ve yargının sana ait olduğu...
Yıllar önce haberlerde izlemiştim yıllarca unutamadığım trafik kazasını . Ön koltukta, sıkışan ve kopmak üzere olan bacağından kan fışkıran anne. Muhtemel bacağını kaybedecek. Arkada bebek koltuğunda ağlayan yavrusu için ‘’ Oğlumu verin bana, emzirmem gerek, çok korktu’’ diye feryat eden bir anne.. O zaman ben bu sahneyi hiç ama hiç
"Kendisine saygısı olmayan kişiden saygı beklemek çok ütopik bir erdemdir."
Elif
Kendi yazım...
Karşı tarafın vadetttigi şey ütopik ve huzur verici gibi dursa da gerçek tam bir trajedi.
‘Biz dünyayı değiştirmek istedik ama olmadı ama dünya da bizi değiştirmedi.Hayallerim var ütopik dedikleri düşüncelerim var. İnsanlar daha adil ,güzel bir dünyada yaşama hakkına sahip olduğuna inanıyorum. Bütün insanların kardeş olduğuna inanıyor ırkları küçümsüyorum.’
Tuncel Kurtiz