Bu kitabın yeri bende hep ayrı olacak. Neden mi? Okumaya ilk başladığım günü asla unutmayacağım. 6 Şubat o büyük deprem günü… Kitap ölümle yüzleşmek ile ilgili konular barındırıyor. O gece ilk iki bölümü okuyup düşünmüştüm. Ölüm, yaşamak… İçimi ürpertmişti. Tüm bunları düşündüm ve huzurla yatağıma uzandım uykuya daldım. Gözlerimi açtığımda gece 4 civarıydı. Deprem oluyordu, ben hayatımda ölüme bu kadar yakın hissetmemiştim kendimi. Şok içinde yatakta uzandım ve deprem sürecinde ölümü düşündüm, sallanma bitmiyordu tam bir buçuk dakika sürdü. Evimiz öyle bir sallanıyordu ki size bunu tarif etmem olanaksız… Çökmek, kapanmak dahi aklıma gelmedi uykudan uyanmanın verdiği bilinçsizlik ile aklıma gelen tek şey ölüm oldu. Bu kitap bende bir yara olarak kalacak ve unutamayacağım ne o günü ne bu kitabı… Çünkü gerçek anlamda benim hayatımı, bakış açımı, beni çok değiştirdi….
Basit gördüğüm her şeyin aslında çok büyük lüks olduğunu( Duş almak, temiz kıyafetler giymek, ağız tadı ile yemek yiyebilmek, yatağımda uyumak, huzurlu olmak, evimde olmak) dert ettiğim her şeyin aslında dert olmadığını öğrendim. Hayatı gözümüzde çok büyütüyoruz, hep bir yerlere yetişme hırsımız var, en iyi en mükemmel olma isteğimiz var, hepsi boş. Sağlıklı ve huzurlu olalım gerçekten yetermiş. Yaşamımızı sağlıklı, insani şartlarda sürdürebildiğimiz sürece bizden iyisi yokmuş.
Allahım bir daha bize böyle bir gün, felaket, afet yaşatmasın. Ölenlerimizin mekanı cennet olsun. Yaralarımız umarım en kısa sürede sarılır. Allahım ülkemizi, milletimizi korusun.
