Düzelir demişlerdi, düzelmeyecek. Uyumalıyız ama gereğinden fazla inanmamalıyız ilaçlara.’
Çocuklar bir zamanlar babamın evinde gördüğüm filmdeki zombiler gibidir: Bize denilenleri yapmalı ve beyinlerimiz yenmiş gibi emirlere uyumalıyız.
Sayfa 182Kitabı okudu
Dön şaşırt beni...
Ne kadar ciddiydin gitmem gerek derken.
Ne kadar gerçekçiydin beni terkederken.
Bir an olsun beklesen.
Gamzene tebessüm eklesen.
Bu yol ayrılık yolu vazgeç.
Dön! koş bana.
Ufak bir parça...
Her şey anlık.
Başardıklarının hiç biri hiç yaşanmadı, içindeki çocuk hala köy çöpleride, oynuyor cam kırıklarının içinde.
Akmış zaman, kaybolmuş huzur bulduğun o tek yer de. Ve Ardından yalnızlığın.. kusurdan ibaret saydığın bedenin, her gün uykuyla eder olmuş ziyaret o çocuğu, elinde küçük bir parça cam ile.
Alışığız küçüğüm zarar vermeye bile bile.
Bu yüzden uyumalıyız bir an önce bir daha uyanmamak üzere.
Uyu, küçüğümüzü etmeliyiz bu gece ziyaret.
Rahatsızlık veriyorsak eğer, birbirimize sahibiz demektir. Yalnızca tabutta bir başına uyur insan, yakında onun da zamanı gelecek. Gece birlikte uyumalıyız, dedi.
"Bana kalsa sonbaharın son günü hep beraber pijamalarımızı giyip yatmalı ve bahara kadar uyumalıyız."
Sayfa 41Kitabı okudu
Leopar Yalnızlığı
" İnsan, içindeyken göremiyor hayatını, o yüzden çıkıyorum dışarılara... Düzelir demişlerdi, düzelmeyecek. Uyumalıyız ama gereğinden fazla inanmamalıyız ilaçlara."
Seyyidhan Kömürcü
Ve kimler tarafından sevilip kimleri sevdiklerini bilmezken
ve kaplumbağanın iç sessizliği henüz hiçbir anlam taşımazken.
Demek ki uyumalıyız. Söndürün lambaları.
Çağımıza uyumalıyız palavrasına hiç mi hiç inanmıyorum. Eğer yaşadığım çağın en yüce ideali köşeyi dönmekse; eğer yaşadığım çağ toplumsal adaletsizlik üzerine kuruluysa; eger yaşadığım çağ inandığım her şeyi yadsıyorsa; eger yaşadığım çağa çirkinlik ve bayağılık egemense, ben böyle bir çağa neden ayak uydurmak zorundayım?
