Uyku diye bir şey vardı eskiden, böyle gözlerini falan kapatıyorduk iyi de oluyordu. Hey gidi eski günler...
Varmı uyumayan
Hep bir önceki keşfi yeniden tekrarlamak gibi
Sen hep
El sürülmüş
Ve üstünde adım izleri olan
O kadınları sevmiştin
Dokunduğun her duyguda
Bir başkasına ait
Parmak izleri vardı
Yada
Duyguları öldürülmüş bir sevdanın
Ipuçları
Sen hep daha önce öpülmüş bir kadının
Dudaklarında sana dair cümleler bekledin
Oysa ıslanan kelimeler
Bir başkası adına sana yönlendirilmiş
öznesi eylemine uymayan
Devrik cümleler kurmaya görevlendirilmişti
Onu öperken
Başka birinin gölgesi araya giriverirdi hep
Ve aslında
Sevişlerin senle olmadığını bilemedin
Kapanan gözlerde sen hep
Bir başka resim üzerine
Fotomontajdın azizim
Defolu caddelerde fotomontaj.
Mahkumun biri en parlak yıldızı seçmiş kendine. Bir görüşte, nişanlısına "bu bizim yıldızımız olsun" demiş. Sonra ikisi de geceleri o yıldıza bakarak uyumaya başlamışlar. Yani, artık ortak bir buluşma noktaları varmış. Ama o yıldız sandıkları şey, bir uydu eskisiymiş. Gökyüzünde bir demir yığını yani. Ona bakarak dilek tutuyorlarmış. Yani, paslı bir yıldıza. Artık yıldızlardan bile emin olamıyorsun.
Yeditepe İstanbul
Ötenazi
Sabahın daha sabah olmadığı saatlerde çıktım can havliyle dışarıya. Sokağın her milimine hasret kalan eski fabrika çalışanı gurbetçiler gibi atıldım birden. Sokakta kimse yok, geceyi aydınlatan lamba bile terketmemis bizim mahalleyi. Onu da cok özlediğimi farkettim. Sahi insan hic özler mi, insanoğlunun yaptığı kurmalık bir aleti? Ben ozlemistim,
