70-80 arası doğan yazarları okuyamama hastalığı. Buna da bir isim bulmak lazım.
Üzüntü = Akciğerlerinizi
Aşırı düşünce = Dalağınızı
Kaygı = Midenizi
Nefret, Kırgınlık = Kalbinizi
Yalnızlık= Tiroit bezinizi
Geçmişi unutamama= Safra kesenizi
Korku, Endişe = Böbreklerinizi
Kafaya takma= Sindirim sisteminizi
Kızgınlık, Sinir = Karaciğerinizi
YORAR.
Adalete güvendiğim, tecelli edeceğine inandığım, masum canına kıyanın bir daha güneşi göremeyeceğinden emin olduğum o eski günleri o kadar özlüyorum ki.
20 yaşında üniversite öğrencilerinin kuryelik yapmak zorunda kalmadan sadece derslerine çalıştığı, çalışanın da sokakta uluorta katledilmediği o eski güzel günler.
Bu gece huzurla uyumama imkan yok, uyuyamam. Kimse de uyuyamasın zaten.
Hayat "bitse de gitsek" dediğimiz kötü bir gerilim filmi artık bu ülkede.
Her yeni doğan gün yeni kötülükler getiriyor.
Organize ya da münferit kötülükler.
Ve hiçbir filmimiz mutlu sonla bitmiyor artık.
Çok üzgünüm çocuk. Ne desem anlamsız.
Birkaç kişinin nasıl yaşayacağımıza, nasıl öleceğimize karar verdiği, milletin hiçbir söz hakkının olmadığı, ilahi adaletten gayrı sığınacak limanımızın kalmadığı Yeni Türkiye!
Aynı yaşta öğrencilerim var, hepsi de Ata gibi pırıl pırıl.
Bir sonraki derste yüzlerine nasıl bakacağım?
Offfff!
Alıntıdır.
