Biz hiç olmaz mıyız âşık, olduk efendim!
Sana küstüğümde sen yoktun daha
Yokluğuna küsmüştüm sonra sen geldin
Kendime isteyemezdim seni öyle güzeldin
Şimdi varmışsın gibi küsüyorum yokluğuna
Alınganlık, ah, bilmezsin, küsmem de küsülecek zamanda,
N'eyleyim varlığın yokluğundan tenha
Senden başka küsecek kimse mi bıraktın bana
Küsecek kadar sevmeli insan birini
O gelince küsmeli: nerdeydin bunca zaman
Niye sevmedin beni, küsecek kimsem yoktu demeli, o varken de kimseye küsmemeli
Gözlerin yağmurdan yeni ayrılmış
Gibi çocuk, gibi büyük, gibi sımsıcak
Sen bir şehir olmalısın ya da nar
Belki Granada belki eylül, belki kırmızı
Aşkın yerini iyilik aldığı zaman
İnanırım beni sahiden sevdiğine
Yağmurun yerini kuşlar doldurduğu zaman
Az kuşlar onlar iyi kuşlar
Kanatlarından büyük merhametleri var
Şiirin yerini sakinlik aldığı zaman
Ayrı ayrı daha mi çok yakışıyoruz birbirimize
Siyah-beyaz resimlerde ahşap avuntu
Sözlerin sokaklar gibi kavuştuğu zaman
Soğuk devlet, soğuk gece, arkadaslarim nerde
Ah, ölüme mi indiler henüz hayata çıkmadan
Yaprakların evi var, Allah'la komşu
Rüyasız çıkıyoruz çok katlı mağaralardan...
Ev ne, duvar!
Avlu bir gülümseme..
Göz kirparsan taşın bile kalbi var!