Üzülmesin

Yaşayabileceğimiz bütün hayatlardan vazgeçtik,üzülmesin diye.
Bizden bi cacık olmaz

“Kimseler üzülmesin diye o adam, ruhunun orta yerinde ölü bulunmuş.”

"fark ettim ki, birileri üzülmesin diye yaptığım her hareket öyle ya da böyle beni üzmüş ağlatmış bazen, bazen uykularımı kaçırmış. Ağzımı açıp tek kelime etmemişim ama olsun, geçer gider demişim ama hep bir yumru kalmış boğazımda. hep biraz eksiklik, biraz kırgınlık kalmış."

İnsanlar kapalı ortamlara tıkılır, o ortamlarda kendi aralarında bir uyum içinde mekanın düzenine uygun, belirli zaman dilimlerinde çalışırlar, çalışırlar, çalışırlar. Amaç mı? Daha üretken, daha yapıcı bir toplum elbette. Mesela bir devlet memuru -genelde- sabah erkenden uyanır, işe doğru yola çıkar, ofisine geçer ve koltuğuna oturur. Saat saat yapacakları planlanmıştır. Yemek yemesi gereken saat bellidir ve hatta tuvalete gidebileceği saatler de kimi zaman. Böylece otorite bizim yerimize bizi düşünerek insani ihtiyaçlarımız için boşuna zaman ve enerji harcamamızı hedeflemiştir. Artan enerji toplumun egemenliğine aktarılır, kaynağı güçlü tutmak için de bu rol model toplumda her yaştan insana uygulanır. Doğduğumuzdan itibaren aile içinde, okul çağına geldikten sonra okulda, askerlik çağına gelince kışlada, sonra insanın çalıştığı yere göre fabrikada, ofiste, şirkette, hastanede ve hapishanede disiplin altında olur toplumlar. Kişi kendi enerjisini kaynak olarak kullanamayacak duruma gelmişse adres tımarhanelerdir. Fakat üzülmesin tımarhanedekiler, dışarıda akıllı avı vardır hapishanelere sokulmaları için.
Michel Foucault

Sürekli duygularını bastırdın.Kendi içinde mücadele ettin. Yorulduğunu hissettiğin anda "unutmayı" tercih ettin. Unuttuğunu sandın, aslında. Senin unuttuğunu sandığın şeyleri, bilinçaltının hiçbir detayı kaçırmadan kaydettiği gerçeğini atladın. Seni üzenlerin yaptıklarını, üzen durumları, kendi yaptığın hataları, başkaları üzülmesin, mutsuz olmasın diye istemiyerek yaptığın herşeyi ve sonuçlarını halının altına süpürdün.

Ve artık halının altında yer kalmadığını o kadar belli etmeye başladın ki; görünürde! bir sebep yokken, gözlerin dolmaya başladı, daha önce yapmaktan zevk aldığın şeylerden tat almamaya başladın, daha önce senin için normal görünen durumlara aşırı tepkiler vermeye başladın. Kaliteli yalnızlık anlarını yaşaman gereken, ruhunu, zihnini beslemen gereken zamanlarda ruhuna acı veren yalnızlığı seçmeye başladın.

Yukarıda bahsettiğim durumlar sana yabancı gelmiyorsa, senin de anlatmaya, kendini hatırlamaya, başkalarının sana biçtiği hayatı değil, kendi hayatını yaşamaya, yeniden başlamaya, düştüğün yerden tekrar ayağa kalkmaya ihtiyacın var.