okulun zorunlu olmasını bir kenara bırakabilirsek; her insan okumasın yahû... gerçekten üzülüyorum çocuklar okulda telef oluyor. onca senesini istemediği bir ortamda kaybediyor. yetmezmiş gibi okumaya istekli yaşıtlarına zarar veriyor. büyük kaynak ve potansiyel israfı..
Serhat
@Bilmukavemat
·3ay
Velinin, çocuğunun dersin akışını bozduğuna ikna etmem için benden istediği belgeler:
-muhtardan alınacak adres bilgisi
-yeşil pasaport
-noter onaylı kira sözleşmesi
-okul günleri içerisinde çıkarılmış bir kanun hükmünde kararname
-son altı ayda çekilmiş iki adet biyometrik fotoğraf
-Üzerime kayıtlı varsa ev, arsa veya arabaya dair birer kanıt
-Edevlet'ten alınacak öğretmenlik görev yeri belgesi
-cumhurbaşkanlığı gazetesinden çıkarılacak bir yayın
-Maaş bordrosu ve son maaşın enflasyon karşısındaki durumu
-Asker kaçağı olmadığıma dair çatışma içindeyken çekilmiş bir resim veya cepheden yavukluma yazdığım içli bir mektup
“Unutmanın acısı, ayrılığın acısından farklı. Ayrılık hüzne yakın, unutmak kasvete. Yani birini er geç unutmaya mahkûm olduğunu bilmenin kasvetinden bahsediyorum. Birini yavaş yavaş unuttuğunun bilincine vardığın anların sıkıntısından bahsediyorum. O kişinin parça parça silinip alakasız hatıraların arasına karışmasından bahsediyorum. Belki de neden bahsettiğimi bilmiyorum, sadece üzülüyorum, vasıfsız keder.”
Sabır denilen bu yolda insan ne kadar yıpranmıyormuş. Eskiden daha mı sabırlıydım derken buluyorum kendimi… Nelere susmuşum, devam etmişim, görmezden gelmişim , en kötüsü de tamam demişim. Artık yorulduğumu görüyorum ; hayata karşı , insanlara karşı ve kendime karşı. Bazen de kimseyi tanıyamamışım diyorum ve üzülüyorum kendime çünkü önce kendimi kandırmışım meğerse insanları çok iyi tanıyorsun korkma diyerek. Hayat ; daha nelere gebesin bilmiyorum ama bana da zaman tanı …
Şu yazıya denk geldiğimde Yunus Emre'nin "Bir ben vardır bende benden içeri" alıntısı aklıma geldi direk. Ve insanların çocuklarını yetiştirirken ki yanlışları yani Yunus Emre üzerinden yola çıkarsak iç dünyamızdaki masum çocuğu sırf bir aile söz dinleyen, itaatkâr çocuklar yetiştirmek üzere utanç ve suçluluk psikolojisi içinde yetiştirdiği çocuğun bir başkasının özdeğerini çalarak kendisini önemli hissetmesi üzerine karşısındakini yok ettiğini görüyorum ve ben kitapta bile böyle bir duruma denk gelsem bu konuya derinden üzülüyorum.
Emrah Serbes
"Unutmanın acısı, ayrılığın acısından farklı. ayrılık hüzne yakın, unutmak kasvete. Yani birini er geç unutmaya mahkûm olduğunu bilmenin kasvetinden bahsediyorum. Birini yavaş yavaş unuttuğunun bilincine vardığın anların sıkıntısından bahsediyorum. O kişinin parça parça silinip alakasız hatıraların arasına karışmasından bahsediyorum. Belki de neden bahsettiğimi bilmiyorum, sadece üzülüyorum, vasıfsız keder."