" Kalabalık beni sahiden sıktı. Ben ikide birde böyle oluyorum, bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen da hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. Bu nefret filan değil… İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile… Sadece bir yalnızlık ihtiyacı. Öyle günlerim oluyor ki, etrafımdan küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum. Fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birilerini arıyorum. Bütün bu beynimde geçenleri teker teker, uzun uzun anlatacak birini. O zaman nasıl hazin bir hal aldığımı tasvir edemezsiniz."
"Ayaklarımda babamın bana uzun bir bekleyişten sonra aldığı ayakkabılar vardı. Bundan sonra alacağım ayakkabının parasını kendim kazanmam lazımdı. Sadece kendimin değil, kardeşlerimin ve anneminkilerin de."
Sayfa 161 - Kitapyurdu Doğrudan YayıncılıkKitabı okudu