O Zaman Unutmam
Bazen insanın kafası eser, farklı şeyler yapmak ister, bazen tek başına oturmak olur bu, bazen alıp başını bir yerlere gitmek.
Bugün tam da o moddaydım. Hele dersim bitmişken, üstüne birde sınavım güzel geçmişken dedim Hatice haydi çık git ne yaparsan yap. Atladım dolmuşa ver elini Meydan taktım kulaklığımı son ses müzik, bir de arka taraflara
O kadar da önemli değildir bırakıp gitmeler,
arkalarında doldurulması mümkün olmayan boşluklar
bırakılmasaydı eğer.
Dayanılması o kadar da zor değildir,
büyük ayrılıklar bile, en güzel yerde başlatılsaydı eğer.
Utanılacak bir şey değildir ağlamak,
yürekten süzülüp geliyorsa gözyaşı eğer.
Yüz kızartıcı bir suç değildir hırsızlık,
çalınan birinin
Günaydın. Her şeye rağmen kitaplar iyi ki var. Şöyle bir hava almak, sinemaya gitmek yahut bir oyun izlemek, bir sahil kentindeyseniz deniz havasını içinize çekmek... Hepsi tamam da, kitabını alıp bir köşeye çekilmenin tadı bir başka. Ya insanın bu imkânı olmasa? Enis Batur'un "Kitap Evi"ni hatırlayın: "Nasıl geçerdi günler, aylar,
AŞK KAPANMAYAN YARADIR
47 yaşındaki recep bir tatil günü evde yalnız otururken kapı çalar. Gelen 19 yaşında bir kızdır ve kendisini arıyordur. Amasya’dan gelmiştir. Şükran diye bir kadının kızıdır. Ve üvey babasının şerrinden korumak için annesi tarafından gönderilmiştir. Gerçek babasının ise recep olduğunu söyler.
Recep şoktan çıkamadan