"Dağların ve ağaçların, toprağın ve taşların, suların ve pınarların bir ruhu vardı. Vardı ama, gene de, ağlamak en çok insana yakışırdı. Zira bir tek insan, yani insanoğlu insankızı insan, tekmil ruhların isimlerini gözpınarlarında taşırdı. İnsan ağlamaya başladığında isimler kelimelere, kelimeler hecelere, heceler harflere ayrılır; kainat o anda yıkılır, o anda tamamlanır; varlık ve yokluk bir toz bulutu içinde birbirlerine karışırdı."