"Bir hayatım daha olsa, korkmadan dokunmak için yaşardım onu. Bir keklik beslerdim ellerimle, varsın uçsun sonunda. Bir çiçek büyütürdüm, varsın solsun sonunda. Bir omuz ısıtırdım, varsın gitsin sonunda. Dokunurdum. Ben eriyene dek, o eriyene dek, biz hiçleşip karışıncaya dek bu derin boşluğa, dokunurdum.
Ama yok bir hayatım daha.
Bir hayat daha yok.
Yok."
Son zamanlarda beni bu kadar etkileyen bir son daha okumamıştım. Adalet'in hikayesini okurken herkes kendini onun yerine koymuştur mutlaka. Nasıl yaşıyoruz? Yaşıyor muyuz? Yoksa sadece hayatta mıyız?
İnsanın varoluş gayesi üzerine düşünmesi gerçekten zor bir meşgale. Daha dün bir arkadaşımla konuşurken "Bu hayattaki hayalin ne?" sorusuna verecek bir cevap bulamadım. Sonunda "Bir hayalim yok sanırım ya da artık hayal kurmayı bıraktım ama bir gün öldüğümde ne yaşadım ki ben diye düşünmeden hayatı dolu dolu yaşamak istiyorum." cevabını verdim. Ve bugün Adalet'in hikayesini sonlandırırken dün akşamki sözlerim geldi aklıma "İşte bu da senin hikayendi. Artık üzülme, geçti." diye fısıldandığında kulağıma umarım dokunmadan geçip gitmemiştir hayatım.
Hoşça kal Adalet.
İnsan Tabiatını Tanıma
Alfred Adler
𝐊𝐨𝐥𝐭𝐮𝐠̆𝐚 𝐑𝐚𝐡𝐚𝐭𝐜̧𝐚 𝐎𝐭𝐮𝐫, 𝐆𝐞𝐯𝐬̧𝐞 𝐯𝐞 𝐃𝐞𝐫𝐢𝐧 𝐁𝐢𝐫 𝐍𝐞𝐟𝐞𝐬 𝐀𝐥. . .
𝐒̧𝐢𝐦𝐝𝐢 𝐂̧𝐨𝐜𝐮𝐤𝐥𝐮𝐠̆𝐮𝐧𝐚 𝐈̇𝐧𝐞𝐥𝐢𝐦 . . .
Sen bizim çocukluğumuza inmeden önce biz senin çocukluğuna inelim. Bakalım sende neler var 
