Kapak fotoğrafımı çok seviyorum ama değişme vaktin geldi sanırım
İlk koyduğum fotoğraf vay be..
Neyse ki sırtımdan vurulmayan bir gün oldu, başım rahattı. ☺️ sevdiğim insanlarlaydım, geçen sene haziran unutuldu gitti vay be
160 syf.
10/10 puan verdi
Tek kelimeyle: Mükemmel.
Roman, anlatıcının bir bankadaki işinden çıkarılmasıyla başlıyor, işinden çıkarılmış olduğundan dolayı yeni bir iş aramaya başlar ancak bulamaz, kendini boşlukta bulan anlatıcı bir gün yine Ankara sokaklarında boş boş dolaşırken, Hamdi isimli bir kişinin onu arabaya davet etmesi sonucu onların evine gider, halini arkadaşına anlatan anlatıcı, Hamdi'den ona iş konusunda yardımcı olabileceği konusunda sözler duyar. Bir kereste fabrikasında müdür yardımcısı olan Hamdi, anlatıcıyı şirkete alır. Asıl olaylar bundan sonra anlatıcının ilk başlarda dikkatini çekmeyen ama sonraları ona karşı şaşkınlığını gizleyemediği bir oda arkadaşı ile, yani Raif efendi ile tanışmasıyla başlar...
Yazarımız 
Sabahattin Ali diğer kitaplarında olduğu gibi bu kitapta da yalın bir dil kullanmış, 
İçimizdeki Şeytan kitabına nazaran her dakika sizi şaşkınlığa boğacak bir anlatım yok. Sabahattin Ali bu kitapta bu konuyu çok profesyonelce işlemiş adeta, beklenmedik zamanlarda ani şaşkınlıklar yaşayıp, olaylara normal akışında devam edeceksiniz, bazen hiç beklemediğiniz bir sonla karşılaşacak ve "Vay be!" diyeceksiniz.
Okuduğunuzda kendinizden parça parça şeyler bulacağınız çok değerli bir kitap, katiyen okumanızı tavsiye ediyorum.
Vay be.
Düello alanında bazı adamlar, kendilerine bir kılıçla yüreği delik deşik edilmek tehdidini savunan bir kimse karşısında, iki saat ağıtlar yaktıktan sonra, fenalık geçiren ve nane ruhları isteyen bir kadının karşısındakinden daha rahat hissederler kendilerini.
"Mutluluk yaşanmaz, hatırlanır." diye bir cümle okumuştum bir yerde. Bu, böyledir. Yaşarken farkında olmayız genelde mutluluğun. Üstünden seneler geçer, alelade bir anda burnumuzun direği sızlar ve şöyle deriz; "Vay be! Ne de güzel zamanlarmış." Hayat, mutlu olunan üç beş anıdır...
Şu sıra Proust okuyorum ya, bildiğin sınıf atlamışım ya da ne bileyim, Nietzsche'nin üstinsanıymışım gibi filan hissediyorum kendimi. Arada "vay be..." diyorum, "artık Proust okuyorsun ha!" İnsan komik bir varlık. :) Şaka bir yana, senelerdir ertelediğim bir yazardı Proust. İyi ki de ertelemişim zira cidden de anlaması epeyce dikkat istiyor.
