Orwel'in Büyük Varsayımı; 1984 Bugün bir Distopya mı? Ütopya mı ?
Orwel'in Büyük Varsayımı; 1984 Bugün bir Distopya mı? Ütopya mı ?
Hikayene bak !
Hadi gelin hikayemize yakından bakalım.
Hikayene bak !
Çocukluğundan ne öğrendin ?
Hangi duyguların , yok sayılıp birikti de bu kadar öfkelisin.
Bugün gülümsemen nerede soldu da mutlulukları hak etmediğini düşündün .
Bu kadar hüznü sırtlanmış gidiyorken bir düşün ! İlk ne zaman bu kadar üzüldün ve onun içinden çıkamadın ?
Kimden öğrendin sevgisizliklere ilişki demeyi .
Hikayene bak !
Belki yaranı evin zannettin, belki de boşluklarını organların gibi benimsedin.
Sorgulamaktan yürüyemeyen ,kırıldığı yerden büyüyemeyen birine dönüştün belki.
Hayır demedikçe zırhın delindi. İnsanları kırmamak için insan olduğunu unuttun.
İnsan kendine böyle haksızlık eder mi ?
Yapma bak!
Biriktin , şiştin, kaynadın, kendi üstüne döküldün .
Hikayene bak !
Sonra dön ve yanındakilere bak .
Onu mu seviyorsun , sana hatırlattığı yaraları mı ?
Ona mı güveniyorsun , onun seni bir gün sevme umudunu mu ?
Al çocukluğunu karşına eğil onun boynuna tut elinden ,takıldığı düğüme el at , görülmemiş darbelerine göz at , açık yaralarına yavaş yavaş dikiş at. O senin özün. Onu gör , özrünü dinle , bazen de gönlünü al.
Hikayene bak!
Hataların tek çaren değil artık. Eksiklerini topla ve toparlanıp hazır olunca ayağa kalk!
Hayatını sen tamamlıyorsun. Bir ömür de suçlayarak geçmez . Bu hayatı sen yaşıyorsun. İlk adımı atınca kendine yaklaşmaya başlıyorsun.
Yürümekten vazgeçme !
Yol insanı kendinden tekrar doğurur. Herkesi de affetme, bazen de insanı öfke korur. Bu yüzleşme senin olsun .
Çocuk, erkeğin üstün durumunu, aynı zamanda, ev işlerinde hizmetçi olarak kadınların kullanılması adetiyle de fark etmektedir. Son olarak çevresinde bulunan kadınların kendilerini erkeklerle eşit olarak görmemeleri de çocuğun bu duygularını kuvvetlendirmektedir. Evlilikten önce her kadının evleneceği erkeğe sorması gereken en önemli soru şudur: “Özellikle aile hayatında erkeğin üstün durumu konusunda ne düşünüyorsunuz?” Oysa bu soru genellikle hiç sorulmamaktadır. Bazı kadınlarda, erkeklerle eşit duruma gelmek için gösterilen çabayı görüyoruz; bazı kadınlarda ise şu veya bu derecede bir vazgeçme, kadere boyun eğme davranışlarıyla karşılaşıyoruz. Buna karşılık, babanın, çocukluğundan bu yana, erkeğin rolünün daha önemli olduğu kanısını edinecek şekilde yetişmiş olduğunu görüyoruz. O bu kanıyı, açıkça söylememekle birlikte,kendisine verilmiş bir görev olarak yorumlamakta, hayatın ve toplumun gereklerini yalnızca erkeğin imtiyazlarına uygun gelecek şekilde karşılamaya çalışmaktadır.
Sayfa 97Kitabı okudu
Vazgeçme Çocukluğundan
Kendinle kalmayı başarabildiğin kadar özgürsün. Sorumluluk alabildiğin kadar özgürsün. Kendini sevdiğin kadar özgürsün. 
Sayfa 26Kitabı okudu
Çocukken öğreniyoruz üzerini kapatmayı hatalarımızın. En ''uslu', en ''doğru'', en ''hayırlı'' evlat olmanın karşılığında. Oysaki hatalarınla gerçeksin. Kendin olmanın önüne geçen her neyse itiraz etmeli. Bir insanın ulaştığı en yüksek mertebe ise merhamet; merhamet et kendine ve yaşa. Sen yine vazgeçme çocukluğundan; hissettiğin her şeyin gözlerinde göründüğü zamanlardan.
Sayfa -26
Espriler - Otobiyografi
_Nükte’yi anlamak oldukça güç.
_Nükte, benzemezin içindeki gizli benzerleri açığa çıkarma yeteneğidir.
_Nükte, zeka ürünü olarak haz üretmeye yarayan bir etkinliktir. Esprilerin malzemesi, yasaklanmış arzulardır.
_Bazı Nükte formülleri: Şaşırtma, aydınlatma, karşıtlıklar, anlamsızlıktaki anlam.
_Kraeplin: Karşıt iki kavramın birleşimi ve
Sen yine vazgeçme çocukluğundan; doğru şeyi doğru yerde yaptığın değil istediğin şeyi istediğin zaman yaptığın zamanlardan.
...
Sen yine vazgeçme çocukluğundan; aklına ilk geleni ağzından çıkarıverdiğin zamanlardan.
Sayfa 26 - KAFKAOKUR ~ Vazgeçme Çocukluğundan
İnsan çocukluğundan itibaren bir şey arar. Aradığının farkında bile olmadan. Hayal kurduğunu zanneder. Sonra hayalini kurduğu şeyin gerçekliğiyle karşılaşır bir gün. O naletli gün, onun cehenneme adım atmasıdır. Ama o ilk başta, şaşkın bir sevinç ve bulmanın verdiği heyecanla sarhoşluğunun tadını çıkarır. Farkında olmadan aradığı şeyi bulmak sonra acı vermeye başlar. Ona ulaşmak ona kavuşmak ister çünkü. Ama burası dünyadır. Sevdiğin şey için mücadele etmen gerekir. Bazen bu bir savaş olur bazen de sabır ve sebat...
Öylece yaşayıp gidiyorken nereden çıktı bu diye yakınmalar ve vazgeçme eşikleri gelir peşinsıra. Sonra anlar, ne kurtulabilir bu isteğin yarattığı hüzünden, ne de kavuşabilir...
Bırakması gerekir her şeyi. Nesneleştirdiği arzusundan ancak ona saygı duyarak ve onun ona verilmesini hak edeceği ve verilmemesine bile razı geleceği ana. Teslimiyet işte böyle ortaya çıkıyor.
Vazgeçerek.
Beklerken, beklemiyor gibi yaparak.
Acıyorken acıya rağmen şefkatle gülümseyerek. Öğreniyor insan.
