İnsan boşu boşuna ölmüyorsa o vakit ölmeğe değer. Çünkü o vakit acayip bir kuvvet sarar insanın benliğini ve sürükleyip götürür, ölümü düşünmezsin. Hatta ölmek mecburi olur artık. Bir an gelir ki, bile bile ve sabırla yürümek gerekir ölümün üzerine... Ama hakikatin senin ardında olduğunu bilmek şartıyle! Asıl kahramanlık da budur bence...