Tanrım,insanın kendi acziyetini,zavallığını,düştüğü saçma sapan durumları fark etmesi ne korkunç!
Anlıyorum ki hayat hep beklenmedik şeylerdir.
Kural böyle...
Sen yürüyeceksin ve beklenmedik şeylere hazır olmanın çarelerini arayacaksın.
Arayışlar insanı yorar.
Hele aradıkların, kendi içinde gizlediğin şeylerse yorgunluğun kat kat artar. Bir daha onlarla karşılaşmamak için, bulabildiğin en uzak köşelere gizlediğin şeyleri bir gün yeniden ortaya çıkarmak zorunda kaldığında, onları gizlemek için sarf ettiğin çabanın iki kat fazlasını harcamalısın. Bir de ayak diremeler işin cabası.önüne çıkması muhtemel şeylerle karşılaşmaya hazır değilsen, endişeyle bekliyorsan, o vakit aramak gürültü kopararak gelen bir ölümü beklemek kadar zordur.
Zihnimin en arka kıvrımlarına hapsettiğim ve yıllar boyunca dönüp bir kez olsun yüzüne bakmadığım anlara, geç kalmış bir özür gibi,bir sadakat ilanı gibi yeni yerler açıyorum.
Bir oyundaymışım da, ebe beni unutup gitmiş gibi. Yıllarca oyunun kaldığı yerden devam etmesini bekleyen bir çaresizdim. Sobelenmek pahasına ortaya çıkıyordum ve kimseler varlığımı umursamıyordu.
Boğazım patlarcasına bağırıyordum:
Burdayım!
Burdayım!
Burdayım !..