Sadece yazıyorum ‘90
Kıymet beklediklerimizde kaybolduk. Sevdiklerimize yük olduk, anlayanlara sessizlik, anlamayanlara hayaller sunduk. Bekledik, bekledik… Bekledikçe içimizde büyüyen bu boşluk, bizi kendimizden uzaklaştırdı. Ama yine de bir gün, kırgınlıklarımızı değil; avuçlarımızda açan çiçekleri taşıyacağız. Sevildikçe değil, sevilmeye layık oldukça güzelleşeceğiz. Ve her adımda, kendimize biraz daha yaklaşacağız.
Bir derdi, iki kişi göğüslemekle tek kişi göğüslemek arasında bulunan dağlar kadar farkı bilseydin şayet, beni bu yükü tek başıma taşımaya mecbur bırakmazdın. bilseydin yük bölüşüldükçe hafifler, bilseydin insan sevildikçe ve anlaşıldıkça içi yeşile döner, sen de beni anlardın.
ölüm gibi bir şey oldu
İnsanların bana duyduğu sevgiyi sırtlanıyorum. Sevgi verildiği kişiye nasıl yük olabilir? Acı sırtlanır gibi sevgi sırtlanmak neden? Birinin acısını sırtlanmaktan asla kaçınmam. Bu beni yormaz. Yormayacak da. İnsanların yorgunluğu değil, onların bana olan duyguları omuzlarımda ağırlık yapıyor, ve karşılık veremememin onlar üzerindeki incinmişliği içimde yankılanıyor. Değişiyorlar, uzaklaşıyorlar ya da daha fazlasını bekliyorlar ve ben, sırf onları üzmemek için, kendi sınırlarımı görmezden gelerek her şeyi yapmaya çalışıyorum.
Sevilmek istemiyorum. Sevildikçe geriliyorum, çünkü beklentilerin yükünü taşıyabileceğimi sanmıyorum. Beklentiden kast edilen durum yetersizlik hissi değil. Karşımdakininin hislerine verdiğim değer, kendi hislerime verdiğim değere oranla çok daha fazla. Bu yüzden asıl istediklerini veremeyeceğimi bildiğim halde, elimde ne varsa sunarak yetmeye çalışıyorum. Ama yetmiyor. İçimde, tek taraflı bir savaşın ortasında kalmışım gibi bir his var. Hem saldıran hem savunan benim, tüm yaraları alan da.
Ne kadar çabalasam da, beklentilerle ben arasında bir boşluk kalıyor ve o boşluk, hayal kırıklıklarıyla doluyor. Kimileri bunu açıkça dile getiriyor, kimileri susuyor ama ben her halükârda hissediyorum. Hep böyle oldu. Ve bu yüzden, tüm bu kalabalığın içinde, dünyanın en yalnız insanı gibi hissediyorum.
Artık çok yorgunum. Ama bu yorgunluğu bile kimseyle paylaşamayacağımı biliyorum. Kendime bile anlatamayacak kadar uzak hissediyorum kendimi.
NECLA
SEVİLMEYİ İSTER HERKEZ
Biliyorum, sevilmek ister herkes...
Sevildikçe parlar insan.
Ve sevilmek, hayatımızda yaraları saran,
Anıları iyileştiren,
İnsanı şefkatle sarmalayan
Bir yerde durur.
Sevilmek ihtiyaçtır.
Birlikte olduğunuz kadın,
Ya delice arzulanır,
Ya sadece görev icabı,
Onunla yatılır,
Mantık varsa,
Aşk çürümeye bırakılır,
Aşk varsa,
Onun vücudu sevildikçe güzelleşir,
Öptükçe susarsın,
Bitmez tutkunuz,
Daha derine iner,
Ve kalır,
Yarın diye bir şeyin olmadığı,
Daha ilk bakışta anlaşılır.
Toprak gibidir kadın. Sevildikçe
bire bin veri. Herkes bir kadının
karnından gelir de, çok azı bir
kadının kalbinde ölür...